30 Aralık 2015 Çarşamba

2045/AVESTAYA GÖRE KÖPEKLERİN KUTSALLIĞI?!


           TC.

OSMAN TÜRKOĞUZ    

osmanturkoguz@gmail.com  

TV. İZMİR,30 Aralık 2015.    ÜLKEMİZDE, KADINLAR VE KÖPEKLER SOKAKLARDA ALENEN ÖLDÜRÜLMEKTEDİRLER. ÇÜNKÜ ÜLKEMİZ İSLAM ÜLKESİDİR.?!    BODRUM’DA DA VAHŞET,KÖPEK KATLİAMI?!                                                                                                                                                         “Karaköpek,domuz,eşek ve kadın,seccadenin önünden geçerlerse o namaz fasit olur?!”Hz.Muhammet?!”Ya Muhammet,sen bizi,karaköpek,domuz ve eşekle bir tutmaya utanmıyor musun?”Hz.Aişe.

Kuranı Kerim 4’üncü Nisa suresinin 34’üncü ayeti:”Sözlerinizi ve nasihatlerinizi dinlemeyen kadınları nihayet DÖVÜN?!İslamda HER DÖRDÜNÜ DE DÖĞMEK ALLAH EMRİYMİŞ?!                                ZERDÜŞT SPİTAMA /AVESTA/

                            Düşünce iyi düşünülsün!

                                  Söz iyi söylensin!     

                                      İş iyi yapılsın! ZERDÜŞT SPİTAMA.       S.7

Avesta(Apastak,Avistak) M.Ö.1500 yıllarında yaşamış olan Ünlü Arya dininin kurucusu Rahmetli ZERDÜŞT’ÜN kitabının adıdır.12.000 ÖKÜZ derisine yazılmış olan bu kitabın 17 ciltlik tutarına Büyük İskender yaktırtmıştı.Zerdüşt taraftarlarınca Hindistan’a kaçırılan bölümü ilk defa 17’inci asırda Fransız asıllı Auguetil –Dupperon tarafından  Bombay’da bulunan metinlerden Fransızcaya  çevrilmişti.Avesta’nın Türkçeye çevirisi,Pehlevi dilinden İsveççeye İsveç başpiskoposu Rahmetli NATHAN SÖDERBLOM çevirisindendir.1908/Elimizdeki Avesta,Sayın Esat Ayata tarafından  Türkçemize çevirilen metindir.Semavi dinleri derinden etkileyen ZERDÜŞT dinin İslama yansıtılması Arabın,ilkel geleneğine  ve kadına bakış ilkelliğine göre olmuştur.CEHENNEM—CENNET VE SIRAT KÖPRÜSÜNDEN GEÇİŞ,ZERDÜŞT DİNİNDEN DEĞİŞTİRİLEREKVE ŞİDDETLENDİRİLEREK  YAPILAN BİR KOPYADIR:OKUYALIM:

“ZERDÜŞLÜKTE ESKATOLOJİ VE APOKASLİPTİK”

“Ölüm düşüncesi, Zerdüşt öğretisinde geliştirilerek yaşatılmıştır. Ölünün cesedi,”Sessizlik Kulesi’nde” yok olma ile baş başa bırakılırken, RUH”CİN’VAT KÖPRÜSÜ’NDE iyi ile kötü arasındaki ayrılık yerine geliyor. Kötü ruhlar köprüden geçemezken ve pisliğin içine düşüp kaybolurken, iyi ruhlar, KILDAN İNCE VE KILIÇTAN KESKİN   köprüyü rahatlıkla geçip gider.EK:İslamda,altında kaynayan katran  kazanları  bulunan  SIRAT KÖPRÜSÜ olmuştur?!”Köprünün karşı tarafında her ruh kendi Daena’sıyla—bu ruh,his,din olarak açıklanmak istenmiştir.—çok güzel bir kız kılığına bürünmüş ve  insanın iyi davranışlarından   oluşmuş bir güzelle birleşiyor.Kötü ruhların Daena’sı çok Çirkin bir Cadı kadın görünümündedir.İyiler cennete,şarkılar ülkesine gider ve her şeye nail olur.altınla bezenirler,kötüler de karalık ve pis kokulu lâğıma atılırlar.Bununla beraber,suçu ağır olmayanlar da belirli bir dönem kaldıktan nihayi karar gününü beklemeleri,Zerdüştlükte bir ara durum olarak görülmektedir…”Üç bin yıl sonra da tüm ölüler dirilecekler…”AVESTA,S.39.EK:İSLAM İNANCINDA,KAYNAR KAZANLARDA 70.000 SENE Kaynatılan cehennemlik,sonunda serin bir yere çıkartılacaktır?!Cennette ise Kadınlar,Gılmanlar ve Huriler Müslüman erkeklerin seks aracıdır?!

“Doğrunun izleyicileri, sonunda her şeye ulaşacak,

Fakat uzun karanlık, acı ve kötülük,

Yalandan olanların payına düşecek.

Onların ruhları, onları kendi eylemleri ile yönlendirecek”.Yasna.31.20.Avesta.

  “KÖPEEĞİN KUTSALLIĞI. S.87.13’ÜNCÜ BÖLÜM.

Vendidad:13.8.13.20-23.28.39-40,44-52,

  “….KÖPEK  beslenirken ET’LE birlikte SÜT

 Ve yağlı besin verilir. KÖPEĞİN HAKKI

Olan besindir bu…”

  Avesta, Vendidad,

13’üncü Bölüm:

Çağ: Milattan yüzyıllarca önce. Konu: "Köpek hakları ve güvence­si".

Konu önemle ele alınıyor. Çerçevesi çiziliyor. Gerekleri belirleniyor. Hürmüz (Tanrı) adına, kutsal kitap AVESTA'DA açıklanıyor. "Emekçi köpeklerin haklarının gereğine uymayanlara verilecek ceza­lar duyuruluyor.

 Gerekçe:

"Emekçi köpeklerin "hakları", kutsal kitapta, gerekçesiyle birlikte "hükme bağlanıyor". Gerekçe açıklanırken şöyle deniyor:

"-Ey Zerdüşt! Ben Hürmüz (Tanrı), köpeği yarattım. Giyimi-kuşamıyla" ayağında ayakkabısıyla ve keskin dişlerinden oluşan sila­hıyla birlikte: her an tetikte ve uyanık biçimde yarattım. İnsan onu do­yurmalı ki, o da onun malını, mülkünü sağlamca bekleyebilsin. Ben Hürmüz, köpeği, hırsıza karşı koyacak özellikte yarattım bu dünyada. Kafası yerinde olduğu zaman köpek bu özelliği gösterir; insanların mallarını koruyabilir. En küçük sesle kim uyanabilir ey Zerdüşt? Ne hırsız, ne de kurt, köpeği uyandırmamayı başarabilir ve evden bir şey götürebilir. Köpek kurdu öldürür, ezer, kovar, kar eritir gibi eritir.” (Avesta, Vendidad, Bölüm: 13.) EK: Günümüzde Zalimlerin köpekleri aynı görevi Vatanseverlere ve Aydınlara karşı insafsızca yapmaktadırlar?!

Demek ki köpeğin önemli bir işi, görevi var: Bekçilik. Kolay değil bu iş. Sağlıklı bir bekçilik için "kafanın yerinde olması" gerekir. Bunun içinse emekçi köpeğe iyi bakılmalıdır. Hakkı yenmemelidir. İşinin ağırlığına ve önemine uygun olarak savsaklanamaz hakları var­dır onun.

Emekçi köpeğin hakları.

Emekçi köpeğin, Ahura Mazda, bir başka adıyla Hürmüz katında ne denli önemli olduğu ayrıntılarıyla anlatılır. Zerdüşt sorar, açıklama ister; Hürmüz de karşılık verir, anlatır Avesta'da. Önemiyle birlikte hakları da dile getirilir. Ayrıca, bu haklara titizlik göstermenin, "in­sanların yararına" olduğu da belirtilir. Köpeğine bakmayan mal, mülk sahibi, üretici zararlı çıkmakta. Bu zararın kamuyu ilgilendiren yanı da var. Köpeğine iyi bakmayan, haklarına özen göstermeyen köpek sahibinin çok ağır cezalarla cezalandırılması bundan. "Köpeğini iyi besleyip koruyacaksın ki köpeğin de seni, malını, mülkünü korusun" .

Beslenme hakkı

Her köpeğin "beslenme hakkı" vardır. "iyi beslenme hakkı". Emekçi köpek işinin ağırlığı nedeniyle çok ve çabuk yıpranır, çabuk kocar.

Zerdüşt'ün sorusu üzerine Hürmüz şu bilgiyi vermekte bu konuda: "-Ey Zerdüşt! Bu dünyada kocamışlık, köpeğin başına çok erken gelir. İnsanların yanı başında çöküp bekçilik yaparken aç bırakılırsa köpek, iyi ruhun yarattığı öteki yaratıklardan çok daha hızlı biçimde kocar. Onun için köpek beslenirken, etle birlikte süt ve yağlı besin ve­rilir. Köpeğin hakkı olan besindir bu." (Avesta, Vendidad, Bölüm: 13.)

Emekçi köpeğin iyi beslenme hakkını çiğnemenin cezası

Emekçi köpeğe "kötü besin" vermenin cezası, Avesta'da, düşünü­lemeyecek ölçüde ağırdır. "Başıboş it"e kötü besin vermenin cezası bile çok ağır.

"Kötü besin vermenin, köpeğine göre oluşturduğu suç, önce belir­lenip derecelendiriliyor.

Vendidad'ın 13’üncü Bölüm'ünden, dilimize, olduğu gibi çeviriyorum:

"ZERDÜŞT -Ey gövdeler dünyasını yaratan! Ey Kutsal Varlık!

Bir adam, bir çoban köpeğine kötü bir beşin verse, ne tür bir suç işle­miş olur?

HÜRMÜZ -Birinci dereceden pir aile, bir kabile başkanının önüne kötü besin çıkaran kimsenin işlediği suç türünden bir suç işle­miş olur.

ZERDÜŞT - Ey gövdeler dünyasını yaratan! Ey Kutsal Varlık! Bir adam, bir ev köpeğine kötü bir besin verse, ne tür bir suç işlemiş olur?

HÜRMÜZ - Orta dereceli bir aile, bir kabile başkanının önüne kötü besin çıkaran kimsenin işlediği suç türünden bir suç işlemiş olur.

ZERDÜŞT - Ey gövdeler dünyasının yaratıcısı! Ey kutsal Var­lık! Bir adam, başıboş bir köpeğe kötü bir besin verse, ne tür bir suç işlemiş olur?

HÜRMÜZ - Kapısına belirli bir din adamı kılığında gelen bir din adamına kötü besin veren kimsenin işlediği suç türünden bir suç işle­miş olur,

ZERDÜŞT - Ey gövdeler dünyasını yaratan! Ey Kutsal Varlık!

Bir adam, bir köpek eniğine kötü bir besin verse, ne tür bir suç işlemiş olur?

HÜRMÜZ - Erdemli anne babadan olma, ergin bir delikanlıya kötü besin veren kimsenin işlediği suç türünden bir suç işlemiş olur."

Ve cezalar:

ZERDÜŞT - Ey gövdeler dünyasını yaratan! Ey Kutsal Varlık!

Bir adam, bir çoban köpeğine kötü bir besin verse, bu adama verilme­si gereken ceza nedir?

HÜRMÜZ - Böyle bir suç için verilmesi gereken ceza: 200 kamçı ve 200 değnek sopa."

Ötekiler de sırasıyla açıklanıyor:           

Ev köpeğine "kötü besin verme "nin cezası: 90 kamçı, 90 değnek. Başıboş köpeğe kötü besin vermenin cezası: 70 kamçı, 70 değnek. Köpek eniğine kötü besin vermenin cezası: 50 kamçı, 50 değnek.

Görüldüğü gibi, en az derecedeki cezaya bile suçlu insan dayanamaz. Kısacası: Hangi sınıftan köpeğe olursa olsun "kötü besin" veren kimse ağır suç işlemiş sayılmakta. Kim böyle bir suç işlese yandı. Yiyeceği "sopa"ları bitirmeden ölür. Bununla birlikte, cezadan kurtul­mak için "kurtulmalık" (keffaret) denen yol da var. Ama o da çok ağır. Ödemek, büyük çapta malvarlığına bağlı. Kurtulmalığın derece­si, cezadaki "kamçı ve değnek" sayısına göre düzenlenmiştir.

Emekçi köpeğin dövülmeme hakkı.

Hiçbir köpeğe dayak atılamaz. Hiçbir köpek, köpekliğinin onuruna uymayan bir duruma uğratılamaz. Bu hakkı çiğneyen kimse, ağır bi­çimde cezalandırılır.

Köpeği dövmenin cezası.

"ZERDÜŞT - Bir adam, bir çoban köpeğine öldürücü biçimde vursa da ruhunu gövdesinden ayırsa (yani öldürse), bu adama verilme· si gereken ceza nedir?

HÜRMÜZ - 800 kamçı, 800 değnek.

ZERDÜŞT - Ey· gövdeler dünyasının yaratıcısı! Ey Kutsal Var­lık! Bir adam, bir ev köpeğine öldürücü biçimde vursa, bu yüzden köpeğin ruhu gövdesinden ayrılsa, ona verilmesi gereken ceza nedir?

HÜRMÜZ - 700 kamçı, 700 değnek.

ZERDÜŞT - Ey gövdeler dünyasını yaratan! Ey Kutsal Varlık!

Bir adam, başıboş köpeğe öldürücü biçimde vursa da, bu vuruş, onun ruhunu gövdesinden ayırsa, bu adama verilmesi gereken ceza nedir?

HÜRMÜZ - 600 kamçı, 600 değnek.

ZERDÜŞT - Ey gövdeler dünyasını yaratan! Ey Kutsal Varlık!

Bir adam, bir köpek eniğine öldürücü biçimde vursa da bu vuruş onun ruhun gövdesinden ayırsa, bu adama verilmesi gereken ceza nedir?

HÜRMÜZ - 500 kamçı, 500 değnek."

Köpeğin "dövülmeme hakkı" var da, kutsal kitaplarda "tüm yara­tıkların en onurlusu" diye tanıtılan "insan"ın böyle bir hakkı yok mu? Var, ama "insan"ına göre. Önce "erkek" mi, "dişi" mi ona bakmak ge­rekmekte. Eğer dişiyse, yani kadınsa ve "koca"lıysa, Kuran’a göre dövülebilir. Çünkü kocanın "dövme hakkı" vardır. kutuplardaki aç hayvanlara Somon balığını yollayan Allahsa,kadınları dövün diyen de Allah olamaz?!OSTÜZÜ.gerçekten biz insanları mükemmelen—noksansız olarak—eksiksiz olarak yarattık?!95/5 TİN SURESİ,

Nisa suresinin 34’üncü ayetinin, Diyanet İşleri Başkanlığı’nca yayımlanan "Kur'an-ı Kerim Ve Türkçe Anlamı"ndaki çevirisi şöyledir:

"Allah'ın kimini, kimine üstün kılmasından ötürü ve erkeklerin, mallarından sarf etmelerinden dolayı erkekler, kadınlar üzerine hâkimdirler. İyi kadınlar, gönülden boyun egenler ve Allah'ın korunmasını emrettiğini, kocasının bulunmadığı zamanda koruyanlardır. Serkeşlik etmelerinden (karşı gelmelerinden) endişelendiğiniz (korktuğunuz) ka­dınlara öğüt verin, yataklarında onları yalnız bırakın; nihayet dövün! Size itaat ediyorlarsa aleyhlerine yol aramayın. Doğrusu Allah Yüce'dir, Büyük'tür."EK: Bazı Sahabeler, nikâhlı karılarını Hz. Muhammed’e ikram ederlermiş? İtiraz eden kadınları Sahabelerin döğme hakları Kuran’a göre var olmaktadır?!”

Hele köleyse, görünüşte "insan"da, kutsal kitaplara göre, "alınıp satılan mal"dır. (Örnek olarak bkz. Kur'an, 4/3; 4/24; 4/25; 24/33; 241 58; 30/28; 33/50; 33/52.)

Tevrat'a göre, bir "efendi", "köle"sini "öldüresiye" bile dövebilir.

Döverek öldürdüğü köle, "elinin altında" hemen ölmezse "cezalandırılmaz. Öldürülesiye dövülen bir kölenin "bir gün" yaşaması, döverek öldüren "efendi"nin cezadan kurtulması için yeterlidir. Efendinin "dövme hakkı" Vardır. Çünkü köle, "onun malıdır".

İlgili iki ayetin, Kitab-ı Mukaddes Şirketince yayınınlanan "Eski Ve Yeni Ahit" adlı yapıttaki çevirisi şöyledir:

"Eğer bir adam, kölesine yahut cariyesine değnekle vurur ve onun eli altında ölürse, mutlaka cezalandırılacaktır. Ancak, bir yahut iki gün yaşarsa cezalandırılmayacaktır. Çünkü kendi malıdır," (Tevrat, Çıkış, 21.20--21.)

Köpekler de sınıf, sınıf, çeşit, çeşit.

Zerdüşt'ün kutsal kitabında bir köpek var ki, son derece değerli.

Öteki köpeklerin birkaç katı değerde. "Su köpeği" diye niteleniyor. Vendidad'ın 14. Bölüm'ünde anlatılır. Bunun dışında "üç sınıf köpek" daha var: Çoban köpeği, ev köpeği ve başıboş köpek. Bir dördüncü sınıf olarak "enikler sınıfı" da var.

Emekçi köpekte "8 huy"un bir arada bulunabileceği açıklanıyor

Avesta'da:

- Din adamı huyu. Bu şöyle belirtiliyor:

"- Din adamı gibi artıkları yer, din adamı gibi kolay sevindirilir, din adamı gibi çok sabırlıdır, din adamı gibi bir lokma ekmekle de ye­tinebilir."

-  Savaşçı huyu.

- Çiftçi huyu.

- Sivrisinek huyu.

- Yol kesici huyu.

- Hırsız huyu.

- Orospu huyu.

- Çocuk huyu.

Vendidad'ın 13’üncü Bölüm’ünde ayrıntılarıyla anlatılır bunlar.

                   OSMANLI DEVLETİNDE KÖPEK KATLİAMLARI?!

                     SİNAN’IN VAKFİYESİ
        “Geçmişte, hayvanlara millet olarak ve ziyadesi ile düşkündük. Yüksek binaların duvarlarına “kuşevleri” inşa eder, hayvanlar için vakıflar bile kurar, hattâ bambaşka maksatlarla kurulmuş olan vakfiyelere de özel maddeler ilâve ederdik. Meselâ, Mimar Sinan, Kayseri’deki vakfiyesinde “Ağırnas köyünde yaptırdığım çeşme ile etrafındaki geniş arazi hayvanların su içmesi ve dinlenmeleri içindir” demiş, Kanuni’nin kızı Mihrimah Sultan “Fakirlere hergün iki defa birer tas buğday çorbasıyla ekmek dağıtılacak ve at başına yem sadakası verilecektir” kaydını düşmüş, Mürselli Hacı İbrahim de Ödemiş’teki vakfiyesine “Yeni Cami’de kalan leyleklerin yiyecekleri için her sene yüz kuruş verilecektir” maddesini koymuştu. Sonra “Batılılaşmaya” başladık ve ilk hayvan katliamının emrini 19’uncu asrın ilk çeyreğinde bizzat zamanın hükümdarı İkinci Mahmud verdi, İstanbul’daki bütün köpeklerin Hayırsızada’ya gönderilmesini buyurdu! Birkaç gün sonra şehirde neredeyse tek bir hayvan bile kalmadı ama halktan tepkiler yükselip de “Hayvanlara eziyet uğursuzluk getirir, başımıza iş açılacak” diye homurdanmalar başlayınca sağ kalan köpekler geri getirilip yeniden İstanbul sokaklarına salındı. Ama beklenen uğursuzluk gecikmedi: Yunanistan isyan etti, Avrupa donanması Türk donanmasını Navarin’de ateşe verdi ve Türkiye’nin elinde tek bir savaş gemisi bile kalmadı! Aradan seneler geçti, 1910’a gelindi ve bu defa da İstanbul “Şehremini”, yani belediye başkanı “köpek meselesini” çözmeye kalkıştı; Haziran başında İstanbul’daki bütün sokak köpekleri yeniden Hayırsızada’ya yollandı. Birkaç gün içinde 80 bin civarında köpek çatanalara yüklenip ölüm yolculuğuna çıkartıldı, adada hepsi açlıktan birbirini yedi ve hemen ardından da Balkan ve dünya savaşları patladı. ACABA HANGİSİ HAYVAN? Son senelerde ise daha da bir tuhaflaştık... Kedileri ve köpekleri fırınlara atıp yaktık, bazı belediyeler üç kuruş uğruna hayvanları ölümüne dövüştürür oldu, beceriksiz kasaplar kurban bayramlarında boğaların bacaklarını kestikten sonra bıçağı hayvanın şahdamarına saplayıvermeye başladılar. “Hayvan” dendiğinde, bir kesim her nedense sadece nefret duyar hâle geldi... Aşağıda devletin vakti zamanında hayvanlara iyi muamele edilmesi için aldığı iki kararı ve bu sayfadaki kutularda da yine hayvan sevgisi konusunda dünyada eşi olmayan uygulamalardan bazılarını okuyacaksınız... Bütün bu insanî hareketlerin ardından bugün hayvan katliamı için kanun çıkartacak noktaya gelmemizin sırrını ben bir türlü çözemiyorum, acaba siz anlayabilecek misiniz?”

Neyzen Tevfik, köpeğinin ardından mersiye yazmıştı*!
        “NEYZEN Tevfik genellikle hicivleri ile bilinir ve sadece bir hiciv şairi olduğu zannedilir ama pek öyle değildir... Derin manalarla dolu hassas ve zarif mısraları da vardır... Şair, geçmiş zaman İstanbul’unun en namlı hayvan dostlarındandı ve Mernûş ismindeki köpeği, Neyzen’e senelerce can yoldaşı olmuştu. Neyzen neredeyse Mernûş da oradaydı, hatta şair arada bir alkol tedavisi için Bakırköy Akıl Hastanesi’ne giderken Mernûş’u da yanında götürür ve hastanede beraber kalırlardı. Mernûş 1934’te yine sahibiyle beraber Bakırköy’de bulunduğu sırada göçüp gitti! Neyzen, kızkardeşi Behiye Hanım’ın hediyesi olan ipekli gömleğini köpeğine kefen yaptı, Mernûş’u aralarında doktorların da bulunduğu bir cemaatin refakatinde hastanenin bahçesine defnetti ve sonra da bir mersiye yazdı. İşte, Neyzen’in “Hatırını kırdımsa beni affet” gibisinden samimi ifadelerle dolu “Mernûş” mersiyesi: “Bu engin ayrılık canıma yetti, / Başımdan aşıyor kederim Mernûş. / Bu yolda yazılmış fermân-ı kazâ, / Bunu da gösterdi kaderim Mernûş. Bağlanmıştım bütün kalbimle sana, / Şu fâni cihanı okuttun bana. / Sen göçtükten sonra ben yana, yana, / Hicranla gözyaşı dökerim Mernûş. Bu yolda cahilim, bildiğim kısa, / Sen girdin toprağa ben düştüm yasa. / Haklı haksız hatırını kırdımsa, / Affeyle günahım, beşerim (insanım) Mernûş!”NOT: Yedi uyurlardan birisinin adıdır. Köpeklerinin adı da KİTMİR’DİR. OSTÜZÜ.

ÖLDÜRMÜYORLARAMA...
Kutsal Topraklara yaptığı bir gezi dolayısıyla 1867 Ağustos’un İstanbul’a gelen Amerikalı hiciv yazarı Mark Twain ise, 1869’da Innocents Abroad adıyla yayınlanan gezi günlüklerine şöyle yazar: “Konstantinopolis’in ünlü köpeklerinin yanlış tanıtıldığına, onlara iftira edildiğine inanmış gibiyim. Okuduklarımdan gelen bir şartlanmayla, bu köpeklerin yolları tıkayacak kadar kalabalık olduğunu, müfrezeler, bölükler ve alaylar halinde dolaşıp, istediklerini vahşi ve kararlı saldırılarla elde ettiklerini, geceleri korkunç ulamalarıyla bütün sesleri bastırdıklarını sanıyordum. Oysa burada gördüklerimin okuduklarımla aynı köpekler olmasına imkân yok. Her yerde köpek görüyorum doğru, ama öyle kalabalık gruplar halinde değil. En çok on veya yirmi tanesini bir arada gördüm. Bunların büyük kısmı gece-gündüz uyuyorlar. Ayaktakiler ise uyumak istermiş gibi geziyorlar. Hayatımda hiç bu kadar aç, sefil, mahzun bakışlı, kalbi kırık sokak köpekleri görmedim… Köpekler şehrin çöpçüleri... İnsanlar da onları öldürmek istemiyor. Gerçekten öldürmüyorlar…. Öldürmüyorlar ama öldürmekten beter ediyorlar. Bu zavallı köpekleri ölesiye tekmeleyip taşlıyor, haşlıyor, sonra eziyet içinde yaşamaya bırakıyorlar….”

Benzer sözler, 1875 veya 1876’da İstanbul’a gelen İtalyan seyyah Edmondo de Amicis’in hatıralarında da vardır. Amicis "Bilhassa Pera`da ve Galata`da zavallı hayvanlar o kadar hırpalanırlar ve dövülmeye o kadar alışmışlar ki, bir değnek gördükleri anda kaçarlar ya da kaçmaya hazırlanırlar" diyerek şanımıza leke sürer. Aynı yıllarda İstanbul’a gelen romantik Fransız şairi, yazarı ve seyyahı Gerard de Nerval ise; İstanbul’u ‘tasması, vazifesi, ismi, meskeni, kanunu olmayan köpeklerin oluşturduğu büyük bir serseriler cumhuriyeti’ olarak niteleyerek kafamızı iyice karıştırır. Anlaşılan o günlerde sokak köpekleri ile şehir halkı arasında amansız bir savaş sürmektedir. Nitekim İstanbul’un yabancı sakinlerinden Dorine I. Naeave adlı bir hanım, Twenty Six Year on the Boshorus (Londra, 1933) adlı kitabında, ‘Bu baş belalarından kurtulmak için’ sandalcılara para vererek köpekleri nasıl toplatıp karşı kıyıya postaladıklarını, buna karşılık karşı kıyı sakinlerinin nasıl iki katı para verip köpekleri tekrar kendi yakalarına gönderdiklerini anlatır.

Daha bir sürü seyyah, yazar İstanbul’un köpeklerinden söz etmiştir, çünkü 19. yüzyılın başında şehrin bu dört ayaklı sakinlerinin sayısı 40-50 bine ulaşmıştı. Avrupa’da Sokak köpeği kavramı, 19’uncu yüzyılın başında ortadan kalkmış, köpekler evcilleştirilerek evlere sokulmuştu. Modernleşmenin gereği olarak köpeklerin sokaklardan uzaklaştırılması bizde farklı yoldan oldu. Çünkü İslam dini, evde köpek beslemek konusunda yeterince esinlendirici değildi. Bu konudaki ilk adımı, atı için Karacaahmet’te kubbeli bir mezar yaptıracak kadar ileri giden II. Mahmud attı. Köpekler bir gemiye doldurarak halk arasında "Hayırsız Adalar" diye anılan üç adadan biri olan Sivri Ada’ya (diğerleri Yassıada ile Tavşan Adası’dır) doğru yola çıkarıldılar. Ancak yolda fırtınaya yakalanan gemi, köpekler ile birlikte sahile vurunca bu trajik olay halkın tepkisini çekti, hatta II. Mahmud’un müneccimlere danışmadan yaptığı bu iş için Allah’ın ceza verdiği bile düşünüldü.

İkinci köpek tehciri Abdülaziz döneminde (1861-1876) yapıldı. Yine gemilere doldurulan köpekler, Hayırsız Ada’ya sağ salim ulaştılar ancak, bir süre sonra İstanbul’un çeşitli semtlerinde çıkan yangınlar, köpek tehcirine kızan halkın intikamı olarak yorumlandığı için, köpekler tekrar şehre getirildi. 1889’da Paris’teki Doğu Garı’ndan yola çıkan ünlü Şark Ekspresi ilk yolcularını İstanbul’a getirdiğinde, artan seçkin misafir ve araç trafiği şehir sokaklarını köpeklerin egemenliğinden kurtarmayı yine gerekli kıldı, çünkü tramvayların geçiş yollarında yatan köpekler kazalara neden oluyorlardı.

II. Meşrutiyet dönemi belediyecilik hizmetinin sokak köpeklerine bırakılmayacağı kadar karmaşık bir dönemdi. Dolayısıyla, sokak köpeklerine gösterilen hoşgörünün sonuna gelinmişti. Ancak, bu iş son derece vahşi biçimde yapıldı. 1910’daki Şehremini Tevfik Bey sokaklardaki başıboş dolaşan tam 80 bin köpeği bir nevi ‘Deyr Zor’ rolü oynayan Sivriada’ya göndermekle kalmamış, verilen fetva gereği hayvanlar hemen öldürülmek yerine, aç ve susuz bırakılmışlardı. İstanbul halkı köpeklerin haykırışları ile bölünen uykularına en sonunda kavuşmuşlardı, çünkü aç köpekler birbirini yiyerek telef olmuşlardı! Bu korkunç facia sırasında, fırsatçı bir Fransız sanayicisi adadaki köpeklerden elde ettiği deri, kemik tozu, gübre, yağ gibi malzemeleri Marsilya’ya ihraç etmeyi başarmıştı.

Kayıtlara geçen son büyük köpek itlafı 1911’de oldu. Bu tarihten itibaren şehrin sokaklarında köpekler egemenliklerini yeniden ilan ettiler. Kısa sürede köpek sayısı 30 bine ulaşıverdi. Ama köpekler, karşılarında ülkeyi ‘dâhili düşmanlardan temizlemeyi’ görev edinmiş bir iktidar olduğunu unutmuşlardı. Nitekim Ağustos 1912’de ‘Şehremini’ olarak göreve başlayan ve şehircilik açısından çok güzel hizmetlere imza atan Dr. Cemil Topuzlu, anılarında sanki marifetmiş gibi ‘bunları yavaş, yavaş imha ettirdim’ diye yazmıştı.

İSTANBUL HİMAYE-İ HAYVANAT CEMİYETİ?!

1911’den 1914’e kadar sokak köpeklerinin itlafına ara verilmesinde 1912 yılında kurulan İstanbul Himaye-i Hayvanat Cemiyeti’nin payı olmalıdır. Çünkü cemiyetin başkanı Ayan Meclisi üyesi ve eski sadrazamlardan Hüseyin Hilmi Paşa; ikinci başkanları Şura-yı Devlet Reisi Prens Said Halim Paşa ile Teşrifat-ı Umumiye Nazırı İsmail Cenani Bey; kâtipleri.

Ayan Meclisi üyesi Baserya Efendi ile Şura-yı Devlet üyesi Yusuf Razi Bey, veznedarı Türkiye Milli Bankası Yönetim Kurulu  Başkanı Sir H. Babington’dur. Cemiyetin üyeleri arasında, sokak köpeklerinin baş düşmanlarından İstanbul Valisi İbrahim Bey ile daha iki yıl önce 80 bin köpeğin Sivriada’da birbirini yemesiyle biten facianın mimarı olan (Şehremini) İstanbul Belediye Başkanı Tevfik Bey’in bulunması bir çeşit ironi olmalıdır. Diğer ünlü üyeler, Müze-i Hümayun Müdürü Halil Bey,…

Gerçi, Şehremini Dr. Cemil Topuzlu, el altından sokak köpeklerini imha etmeye devam ediyordu ama bu yüce ideallerin devlet katında önemli görevler üstlenen kişiler tarafından paylaşılması görünüşte de olsa etkisini göstermiş, o güne kadar ‘yok edilmesi gereken baş belaları’ olarak görülen sokak köpeklerinin açıkça itlafına ara verilmiş, gazetelerde sokak köpeklerinden yana yayınların sayısı artmıştı. Hatta hayvanları korumaya yönelik girişimler artmış hatta hayvanlara iyi davrananlara ödül verilmesi bile söz konusu olmuştu. Sokak köpeklerinin bu altın dönemi ne yazık ki kısa sürdü. 1914’te savaşın başlamasıyla, ortalık toz duman olurken, yeni bir köpek kafilesinin Sivriada’ya tehcirine başlanmıştı bile…”

“Hâlbuki Piyer Loti ne demişti: “Sokaklarında köpeklerin olmadığı bir İstanbul’u düşünemiyorum !”Osmanlıda,köpekler kıyıma uğratıldıktan sonra,insanlarımız süratle köpekleşmeye başlamışlardı.Bu köpekleşme,Cumhuriyet Döneminde ve günümüzde şiddetle artış göstermiştir.Bu köpekleşme üzerine,”KÖPEKTİR ZEVK ALAM SAYYADI Bİ İNSAFA HİZMETTEN?!Mısrası Tarihe not olarak düşülmüştü.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

İzleyiciler

Blog Arşivi