7 Mayıs 2015 Perşembe

2026/BİZ TÜRKOĞLU TÜRKÜZ.




       TC.

OSMAN TÜRKOĞUZ

osmanturkoguz@gmail.com  

TV. İZMİR,  07 Mayıs 2015.                                                                                                                   OSMANLI BİZİM ATAMIZ DEĞİLDİR!? BİZ TÜRKOĞLU TÜRK''ÜZ !

“TÜRKLÜĞÜ YÜCELTMEK İÇİN YAŞA! TÜRK’E KILIÇ KALDIRAN ELİ KIR!


BİZ Kİ MELİKİ TURANIZ, EMİRİ TÜRKİSTANIZ. BİZ Kİ, TÜRKOĞLU TÜRKÜZ. BİZ Kİ, ULUSLARIN EN KADİMİ VE EN ULUSU TÜRK’ÜN BAŞBUĞUYUZ!” EMİR TİMUR. İMZASINI TÜRKOĞLU TÜRK EMİR TİMUR!” YAZARAK ATARDI. ”KALK, KALK TA HER SATIRINDA KÖTÜLEDİĞİN MAĞLUP TÜRK’Ü GÖR!”

Firdevsi’nin mezarında Emir Timur!

“BEN, SULTAN BEYAZIT OĞLU, SULTAN SELİM HAN! SEN Kİ EŞEK TÜRK!”

Yavuzun Şah İsmail’e mektubu,

“TÜRK OLARAK DOĞMUŞ OLMAM; HER TÜRLÜ ÖVGÜDEN ÜSTÜNDÜR.”

Ebu’l Gazi Bahadır Han, Şecereyi Terakkime (Türk şeceresi)

“NE MUTLU TÜRK’ÜM DİYENE!”

Mareşal Gazi Mustafa Kemal

“ULUSAL KURTULUŞ SAVAŞINI YAPAN TÜRKİYE HALKINA TÜRK MİLLETİ DENİLİR!”

Mareşal Gazi Mustafa Kemal.

“SORMA BANA OYMAĞIMI, BOYUMU;

BEŞ BİN YILDIR MİLLET GİBİ YAŞARIM.

DEME BANA OĞUZ, KAYI OSMANLI;

TÜRK’ÜM BU DA HER UNVANDAN ÜSTÜNDÜR!”

Ziya Gökalp(-1924) Diyarbakırlı.

                “Osmanlı devleti, Türklüğünü unutmuş bir cihat ve şeriat devletiydi.”

“Osmanlı döneminin geriliği, yer, yer Osmanlı döneminin ilkelliği, Osmanlı döneminin insancıl olmayan, tarihe saygısız uygulamaları bir anlamda Türk ulusunun, Türk ırkının, Türk soyunun tarihini ve şanlılığını da gölgeliyor.
Zaten dini ile dilini de değiştiren bir ulusa Osmanlı Devletinden başka yeryüzünde rastlanmamıştır.

“Şurası memnuniyetle hatırda tutulmalıdır ki, Türk milletinin asıl kütlesi Osmanlılık vasfını üzerine almamıştır. Hakikaten Anadolu halkı, her zaman saray ile onun etrafında toplanmış zümreye Osmanlı demiş ve kendini daima onun dışında tutmuştur.”

Osmanlılar 600 yıl boyunca Avrupa’da ve Asya’da haraç alıp insanları kılıçtan geçirdiler, cihat yaptılar ancak bu zulüm ve katliamlarla ayakta kalabildiler.

“Osmanlı’yı biz bugün inkâr etmiyoruz, Osmanlıyı Mustafa Kemal Atatürk’ün buyurduğu bir şekilde, belgelediği biçimde, kanıtladığı biçimde bu anlamda reddediyoruz. Suçsa suç, hesabını da vermeye hazırız. Bu anlamda bir tarihsel ret davranışı içindeyiz”.

Şimdi Osmanlı Hanedanını Türk’lere ve Trük’lüğe bakışlarını genel başlıklarla inceleyim biraz.

OSMANLI İMPARATORLUĞUNUN KURULUŞ TARİHİ

Osmanlı İmparatorluğun bilinenin aksine asıl kuruluş tarihi 1299 deği, l 27.Ocak.1300 dür.(Sultan Abdülhamit bilim adamlarına resmen 4 Cemaziyelula 699 olarak tespit ettirmiştir)

OSMANLIYI TÜRKLER Mİ KURDU?

Osmanlı Hanedanının Oğuzların Kayı boyundan geldiği söylenir fakat böyle bir kesin delil ve ispat yoktur. İspatı tam olarak olmadığı gibi aksini savunan ve tarihe not düşülmüş ifadelere de bakmak lazım. EK: İkinci Murat Yazıcıoğlu Ali’ye bir torba altın vererek, Kayı Boyundan olduklarını yazdırmıştır. Kayı Boyundan olmayanlarla Cengiz ve Oğuz Hanla ilişiği olmayanların hükümranlığı kabul edilmiyordu. Karakeçili aşiretindendirler. Asıl Kayı Boylular, Hindistan’da “Türkiyye Devletini/Devlet’it Türkiyye’yi”kuranlarla, Mısırda “Devlet’it Türkiyeyy’yi “kuran, Osmanlının küçültmek için Memluklar/Kölemenler/dediği Oğuzlardır. OSTÜZÜ.

1597’de Şerefhan tarafından yazılan Şerefname ‘de;
“Rum hükümdarı Fatih Sultan Mehmet” diye geçiyor.

Yunan ve Rum tarihçilerde Fatih Sultan Mehmet in Rum kökenli olduğunu söylüyor. Rumların o dönemde nüfus olarak çoğunlukta olduğu belli oluyor. Demek ki Türkmenler azınlıkmış.

OSMANLI TÜRK MÜ? TÜRKLÜĞÜ KABULLENDİLER Mİ?

Araplar, İslam’ı dünyaya getiren kavim olduğu için Osmanlı’nın gözünde “kavm-i necip” idi. Yani “üstün ırk”! Osmanlı onlara “üstün ırk” derken, onlar Osmanlı’ya “etrak-ı bi idrak” diyordu. Yani “idrarsız (akılsız) Türk’ler”! Bu deyim Osmanlı ricali tarafından da benimsendi. Sarayda seçkinler kendi aralarında konuşurken Türk halkını bu sözlerle niteliyordu.

Birçok tarihçi Osmanlı Türk mü, değil mi diye tartışır. Çoğunlukla Türk sayarlar, en çok da Türkiye deki tarihçiler Osmanlıyı Türk kabul eder; fakat hakikat aslında öyle değildir. Bütün deliller ise tam tersini ispatlamaktadır. Osmanlıya Türk dendiği özellikle son 100 yılda yazılmış kitaplarda görülür, daha öncesinde böyle bir şey yoktur. Avrupa Türk kelimesini ırki manada kesinlikle kullanmamıştır. Osmanlı ise hiç bir zaman kendine ne Türk demiştir, nede Türklüğü kabul etmiştir.
Geçmiş yüzyılda Jön Türkler ’in kendilerine bilinçli olarak Türk demelerinden önce, Türk kelimesinin ”geri kalmış köylü” anlamında kullanıldığını bilmekteyiz.

Osmanlı düşüncesinde, “kavmi necip” olarak görülen Araplar karşısında Türk ulusu aşağılanmıştır. 1912 yılında Sebilürreşt dergisinde çıkan bir yazıda; “Türk” deyiminin kullanılması, dinsizlik, kâfirlik sayılıyordu. “Türk hükümeti”, “Türk ordusu”, “Türk ülkesi” deyimlerinin Osmanlı halkı üzerinde rahatsızlık yarattığı biliniyordu.

1913 tarihli “Mecmuai Ebuzziya” dergisinin 94. sayısında;

“Bizim Türklüğümüz sembolizmden başka bir şey değildir. Bizler yani Türkler Müslümanlık içinde erimişizdir. Türk falan değil, sadece müslümanız. Buharalı hanlar bile kendilerini Türk saymazlar. Zira onların cetleri de vaktiyle Türkistan’ı zapt etmiş olan Araplardan başka bir şey değildir” demekle, kendisini ve Anadolu’da yaşayan bütün insanların kimliğini inkâr ediyordu.
Üniversite profesörlüğü de yapmış olan Ahmet Naim, 1913 yılında yazdığı “İslam’da Davai Kavmiye” adlı kitabında, Türk’e karşı savaş açmış ve “Türkün geçmişini bilmesine ve öğrenmesine lüzum ve ihtiyaç yok… Gerekli olan şeriatı öğrenmektir,” demiştir.

1919-1920 yıllarında Şeyhülislamlık görevine getirilmiş ve Padişahla birlikte ülkeden kaçmak zorunda kalmış olan Mustafa Sabri Efendi ise, Türk’e Türklük benliği vermek isteyenlere “soysuzlar” yakıştırmasında bulunmuştur. (Mustafa Coşturoğlu, a.g.y., s.278, 279.)
Bu tutum ve koşullar içerisinde “Türk” kimliği, yönetimin merkezi olan İstanbul’dan uzak, savaştan savaşa asker toplamak için anımsanan, Anadolu köylerinde kapalı bir kültür içinde dili ve töreleri ile yaşamıştır.

Zaman içinde “Türk” yöneticisine o denli yabancılaştırılmış ki, kimi kez “Osmanlı Efendisine Türk’ demek hakaret sayılmış”, “Türk” sözcüğü, Anadolu köylüleri için kullanılır olmuştur. ( Bozkurt Güvenç, Türk Kimliği, s.22, 23, Cahen’den aktaran, Bernard Lewis, Modern Türkiye’nin Doğuşu, s.1)

Osmanlı yönetiminin bu tutumuna karşın halk da kendi arasında birlik ve beraberlik içinde değildi. 12’inci yüzyıl ortalarında Ahmet Yesevi’nin kurduğu; Türk geleneğini, dilini ve kültürünü Şamanlık ile bütünleştiren (Bektaşilik gibi) tarikatlar Anadolu’da yayılmaya başladı. Bir taraftan Yesevi yanlısı ve Türk kimliğini taşıyan tarikatlar yayılır iken, öte yandan da, Sünni İran kültürünü benimseyen Nakşibendî Tarikatı, yeniliklere karşı koyma alışkanlığını güden Zeyni Tarikatları ve Fars diline önem verdiği için daha çok aydınlar! Arasında yayılan Mevlevilik, yaygınlık gösteriyordu. Bu tarikatlar içinde, Türk kökenli olanları, doğal olarak Arap kültürü görmüş olan medreselilerce aşağılanmaya çalışıldı.
Bu koşullar altında Türk halkı kendi yurdunda aşağılanmış oldu. “Kaba Türk”, “Anlayışsız Türkler”, “Pis Türkler” gibi önyargılar dönemin özelliklerinden oldu. (Özer Ozankaya, Türkiye’de Laiklik, İstanbul, 1990, s. 253)

Kendi yöneticilerinin bu tutumu karşısında, yabancılardan da olumlu yorum beklenemezdi. Yabancılar, Türkleri “yaklaşık 1000 yılına kadar Arapların esiri olan Türkler dağ insanı niteliğinde bir kavimdir” şeklinde yorumluyorlardı. (Warshew’den aktaran, Bozkurt Güvenç, a.g.y., s. 311)

Ulusçuluğun etkisi ile etnik kökenlilerin, Osmanlı yönetiminden birer, birer ayrılmaya başladığı 19’uncu. yüzyılın ilk yarısında hatta sonlarında bile, Osmanlı yönetiminin Türk’e olan yaklaşımı değişmemişti. 1874 yılında “Dünya Tarihi” kitabının yazarı, Askeri Okullar Bakanı Süleyman Paşa, “Osmanlı devletin adıdır, milletimizin adı Türk’tür” görüşünü savunmasına karşın, bu düşüncesini kendi kitabında bile kullanmaya cesaret edememişti. ( Bozkurt Güvenç, a.g.y., s.26)

Abdülhamit’in Araplara ve İslamiyet’e dayanan siyaseti, Türkü, Türkçüleri baş düşman olarak görmekteydi. Onun zamanında “Türküm demek, Türk’ten söz etmek büyük suçtu”. ( Esat Kamil Erkut, a.g.y., s.63.)
Devletin dayandığı kendi halkına bu denli yabancılaşmasından olsa gerek, Osmanlı Devletinde kamu ile ilgili belgelerde, Türkçe sözcüğe 1876 Anayasasına değin rastlanmadı. (M.Rauf İnan, Atatürk’ün Evrenselliği, Önder Kişiliği, Eğitimci Kişiliği ve Amaçları, Ankara, 1983, s.198.)

Osmanlı yönetimi, kendilerini Türk olarak görmedikleri için, Türk kökenliler “azınlık” konumunda kaldı. 1897 tarihinde, bir İngiliz gezgini şunları söylüyordu: “Türk adı nadiren kullanılır, onun iki yolda kullanıldığını işittim; ya bir ırkı ayırt eden deyim olarak, örneğin bir köyün “Türk” veya “Türkmen” olup olmadığını sorarsın, ya da bir hakaret deyimi olarak, örneğin İngilizce söyleyeceğin “eşek kafalı” anlamında, “Türk kafa” diye homurdanırsın.” ( Ramsay’dan aktaran, Bernard Lewis, a.g.y., s.331)

Aynı yıllarda, Türk-Yunan Savaşı ortamında Şair Mehmet Emin’in yayımladığı kitapta, “Ben bir Türküm dinim cinsim uludur” dizeleri yer alıyordu. Ancak, üstünlüğü kanıtlamak için şiirler yeterli değildi. Kendi yöneticisi tarafından aşağılanan, üst üste gelen yenilgiler sonucunda benliğini, kişiliğini yitiren ve varlığını yitirmek üzere olan Türk halkı tarihin en zor dönemini yaşıyordu. Yabancıların Türk imgesi ise Osmanlı’nın, Türk’e yaklaşımından farklı değildi. Türkologlara göre Türkler; insanlar arasında anlayış bakımından sonuncudur. İnançtan ötesini kavrayamazlar; anlamaya da çalışmazlar…
İslam dininin Türkler üzerindeki etkisi iyi sonuç vermemiştir. Türkler, Müslüman Asya’nın Avrupa’ya karşı savaşan askeri oldu. Müslümanlık, Türk dehasına ters düştü. İslam, bu “Yarı Çinli ’lerden” “Acımasız İranlılar” yarattı. ( Türkoloji uzmanı Cahun’dan aktaran, Bozkurt Güvenç, a.g.y., s.308)

1919-1920 yıllarında şeyhülislamlık görevine getirilmiş ve padişahla birlikte ülkeden kaçmak zorunda kalmış olan Mustafa Sabri Efendi ise, Türk’e Türklük benliğini vermek isteyenlere ”soysuzlar” yakıştırmasında bulunmuştur.

Ziya Gökalp, eserinde şu bilgileri veriyor:
”Bu milletin yakın zaman kadar kendisine mahsus bir adı yoktu. Tanzimatçılar ona: ‘Sen yalnız Osmanlısın. Sakın başka milletlere bakarak sen de milli bir ad isteme! Milli bir ad istediğin dakikada Osmanlı İmparatorluğu’nun yıkılmasına sebep olursun’ demişlerdi. Zavallı Türk, vatanımı kaybederim korkusu ile ‘Vallahi Türk değilim. Osmanlılıktan başka hiç bir içtimai zümreye mensup değilim’ demeye mecbur edilmişti” (Ziya Gökalp, Türkçülüğün Esasları, S.34).

”Osmanlı İmparatorluğu genişledikçe, yüzlerce milletleri siyasi idaresine aldıkça idare edenlerle idare olunanlar iki ayrı sınıf haline geliyorlardı. İdare eden bütün kozmopolitler Osmanlı sınıfını, idare olunan Türkler de Türk sınıfını teşkil ediyorlardı. Bu iki sınıf birbirini sevmezdi. Osmanlı sınıfı kendini millet-i hâkime (egemen ulus) suretinde görür, idare ettiği Türklere millet-i mahkure (aşağı ulus) nazarı ile bakardı. Osmanlı Türk’e daima eşek Türk derdi…” (Ziya Gökalp, Türkçülüğün Esasları, S.2)
Falih Rıfkı Atay ise şunları yazıyor:
”Kendime ilk defa ne zaman Türk dediğimi pek hatırlamıyorum. Bizim çocukluğumuzda Türk, kaba ve yabani demekti. İslam ümmetinden ve ‘Osmanlı’ idik. İlmihallerde baş dersimiz ‘Din ile milliyetin bir olduğunu’ öğrenmekti. Vatan sözü yasaktı. Onu ben büyüyüp de Namık Kemal’i okuduğum günlerde kitapta gördüm. Kulağımla ancak Meşrutiyet’te duydum. Padişah kulları idik. Okul çıkışlarında her akşam sıraya girer, ‘Padişahım çok yaşa’ diye bağırırdık…
Okullarda da Arap ’a Arap, Arnavut’a Arnavut, Rum’a Rum, fakat kendimize Osmanlı derdik.” (Rıfkı Altay, Batış Yıllar).

Ahmet Vefik Paşa, Bursa Valisi iken (1880) ilçeleri teftişe çıkıyor. Paşa, uğradığı bir ilçede, halkla sohbet ederken, etnik kökenlerini soruyor; aldığı cevaplar, konuştuklarının Çerkez, Arnavut, Boşnak, Gürcü vb. olduklarını gösteriyor. Sorduğu soruya utanarak, cevap vermek istemeyen bir ihtiyara, ”hangi milletten” olduğunu ısrarla söyletmek isteyince, o, bir kabahat ifşa ediyormuş gibi ürkek, titrek bir sesle, ”Ben Türküm Efendim” diyor. Bunun üzerine Paşa ”Niçin sıkılıyor, saklanıyorsun? Türk olmak kabahat mi? Bak ben de Türküm” diyor. O titrek ihtiyar birden canlanarak, ”Sahi sen de Türk müsün? Demek Türk’ten Paşa da olurmuş ha” diye sevinçle karışık hayret ifade edince, Vefik Paşa ”Paşa da kim oluyormuş, Padişah da Türk, Padişah da” diye haykırıyor. Sonra, imparatorluğun iki dertli ihtiyarı, sakallarını ıslatan yaşlar birbirine karışarak sarılıp, Türkün hazin kaderi için ağlaşıyorlar. (Türk ve Türklük, Türk Standartları Enstitüsü Yayını, s.238).

Gerçek şudur ki Osmanlı hanedanı birazda saltanatının diğer soylu Türk ailelerince de tehdit edilmemesi için özellikle devletin üst kademelerine ve orduya Türk soylu halkın geçişini tamamen engelleme yoluna gitmiştir. Bunun yerine devlet adamı ihtiyacını Avrupa ülkelerinden 7 yılda bir ve her bölgeden en az 40 kişi olacak biçimde, 12-15 yaşlarındaki sağlıklı ve akıllı çocukları ailelerinden zorla koparıp Enderun ve yeniçeri ocağında yetiştirerek karşılama yoluna gitti. Yani bahtsız Anadolu Türklüğüne kendi soyundan gelen bir devlette hem ordu hem de devlet yönetimi yolu kapanmış oldu.

Osmanlı Devletinde kamu ile ilgili belgelerde, Türkçe sözcüğe 1876 Anayasasına değin rastlanmadı. Bu belgelerde Tek bir Türkçe kelime yoktur.

Şu an Anadolu’da ki eski şehir, ilçe vs isimlerinin çoğu Cumhuriyetin ardından değiştirilip Türkçeleştirilmiştir. Mesela İstanbul’un resmi ismi 1930’lara kadar Konstantiniye idi. Arapçada “Konstantin’in şehri” manasına gelir. Konstantiniye’nin adı 1930’da çıkarılan bir kanun ile değiştirilerek İstanbul yapılmıştır. Osmanlı kayıtlarında da 1920’lere kadar İstanbul’un adı Konstantiniye diye geçer. Ki zaten İstanbul kelimesi de Yunancadır. EK. İstanpois!

İstanbul: Grekçe; Eis Ten Polin (Şehire doğru),

Osmanlının Constantinopoli feth edip İstanbul yapması tarihi bir yalandır. İstanbul adı 1930’da verilmiştir. (Şevket Süreyya Aydemir, Makedonya’dan… C.2, s.440.)

Büyük Türk İmparatoru Timur’un 2. Beyazıt’ı 1402 ‘de yendikten sonra , “ Bre Frenk dölü Yıldırım” diye kafese koyduğunu ve 8 ay öyle dolaştırdığını da anımsatmak ve neden Yıldırım’a “Frenk Dölü” dediğini de sorgulamak lazım.

OSMANLI HİÇ BİR ZAMAN TÜRKÇE KONUŞMAMIŞTIR

Osmanlı hiç bir zaman Türkçe konuşmamıştır. Osmanlıca Arapça ve Farsça karışımı dildi. Bilinenin aksine Osmanlıca denen yapay dil Türkçe değildir. Türkçede çok fazla Arapça ve Farsça kelime olduğu için böyle sanılıyor. Osmanlı da saray dili Persçeydi. Osmanlının kullandığı alfabede Pers alfabesiydi. Arapça ve Farsça yazan, konuşan ediplerin, Türkçe konuşan ve yazanlardan daha üstün tutulmaları sebepsiz değildir.

Osmanlı Devletinde kamu ile ilgili belgelerde, Türkçe sözcüğe 1876 Anayasasına değin rastlanmamıştır.

Ne dini, ne dili, ne ırkı, ne davranışı Türklükle alakası olmayan Osmanlıya “Türk” demek kadar komik ve saçma bir şey olamaz. Dünyada böyle bir şey ne görülmüştür, nede duyulmuştur. ( Özer Ozankaya, a.g.y., s.121.)

OSMANLI PADİŞAHLARI, ŞAİR VE YAZARLARIN TÜRKLERE BAKIŞI

Osmanlılar, Ermenilere “millet-i sadıka” (sadık millet), Araplara “kavm-i necip” (üstün ırk) derken, Türklere; “edrak-i biidrak (idraksiz Türkler ) ve etrakı napak (pis Türkler) demişlerdir.

1466 yılında yapılan bir derlemede,

“Türk iti şehre gelince Farisice ürer” denilmektedir.( Burhan Oğuz’dan aktaran, Şakir Keçeli, a.g.y., s. 118)

Osmanlı devşirmelerinden biri olan Divan-ı Hümayun yazarlarından Hafız Ahmet Çelebi 1499 yılında yazdığı şiirin bir kıtası şöyledir:

“ Sakın Türkü insan sanma, bir an bile olsa Türk’le birlikte olma, Türk eline şeker alsa, o şeker zehir olur, Türkün başını keserken sakın gam yeme, babanda olsa Türkü öldür.”
(Aktaran, Şakir Keçeli, a.g.y., s. 121.)

Osmanlı şairi olan Nef ‘i den bir söz;

“Tanrı Türk’e irfan çeşmesini yasaklamıştır”

Osmanlının en önemli tarihçisi kabul edilen Naima, Türkler hakkında şu benzetme terimleri kullanır:

Türk-i bed-lika (çirkin yüzlü Türk)nadan Türk (cahil Türk)e,irak-i bi-idrak (hiçbir şey bilmeyen Türk)

Baki ‘nin Kanun Sultan Süleyman ‘a sunduğu şiirden;

”Her tac olmaz fahr-u fena ehline sertacTürk ehlinüney hace başı biraz kabadır.”

Türkçesi;

“Her taç yoksulluk ve yokluk ehline baş tacı olmazEy Hoca, Türk toplumundan olanın başı kabadır, sultan olma yeteneğinden yoksundur.”

Osmanlı yönetiminde Türk’e yaklaşım o denli aşağılayıcıdır ki, o günlerden kalan aşağıdaki şiir bu yaklaşımı özetlemektedir:

“Türk değil mi, Merzifon’un eşeği, Eşek değil, köpekten de aşağı.”
(Özer Ozankaya, a.g.y., s.121)
Ancak Türkün şiire verdiği yanıt !

“ Şalvarı şaltak Osmanlı,Eğeri kaltak Osmanlı,Ekmede yok biçmede yok,Yemede ortak Osmanlı “
(Özer Ozankaya, a.g.y., s.121), (Prof. Dr. Faruk Sümer’den aktaran Ş. Keçeli, 1995, s. 79 )

Son Padişahı Vahdettin’in yayımladığı bu bildirilerden birisinde su tümceler yer almıştır;

“Türkler dini, kavmiyeti, vatanı meşkûk (kuşkulu…) ve mahlud beş-altı milyonluk cahil bir kitledir.”

Türkçesi;

“Türkler; dini, soyu, sopu, yurdu belirsiz karmakarışık bir cahiller sürüsüdür”.

Osmanlı Devletinin Türklere hakaret ettiği, sövdüğü başka manzumeler mevcuttur. (Osmanlının arka perşeği)
Aslında Türkler hakkındaki kötü yargılar Selçuklulardan beri yaygındır. Örneğin, Selçuklu yazar Aksaraylı Kerimeddin Mahmud, şunları yazmıştır:

“Hunhar Türkler, köpek ve kurt gibidirler,ellerine fırsat geçerse yağmayı ganimet bilirler,fakat düşman kuvvetleri gelirse kaçarlar.”(Aktaran, Çetin Yetkin, a.g.y., s.12.)

Osmanlı düşüncesinde, “kavmi necip” olarak görülen Araplar karşısında Türk ulusu aşağılanmıştır. 1912 yılında Sebilürreşt dergisinde çıkan bir yazıda; “Türk” deyiminin kullanılması, dinsizlik, kâfirlik sayılıyordu. “Türk hükümeti”, “Türk ordusu”, “Türk ülkesi” deyimlerinin Osmanlı halkı üzerinde rahatsızlık yarattığı biliniyordu. (Mustafa Coşturoğlu, a.g.y., s.278, 279.)

Osmanlı Efendisine Türk demek hakaret sayılmış, “Türk” sözcüğü, Anadolu köylüleri için kullanılır olmuştur. Yani Türk kelimesi aşağılamak ve küfür yerine kullanılırmış. Irki bir anlam taşımıyor ve sadece cahil köylüleri aşağılamak söylenirdi.(Bozkurt Güvenç, Türk Kimliği, s.22, 23, Cahen’den aktaran, Bernard Lewis, Modern Türkiye’nin Doğuşu, s.1).

Osmanlı Hanedanı Türkmen halk ozanı olan Yunus Emre’yi yasaklamıştır.

Osmanlı tarihçisi Naima aynı bilinç içinde şöyle yazmaktadır:
“Türkmen çözülüp gitmesi yamandır, cem-ü iltiyamına derman yok.” Yani, Türk ulusu ve unsuru öylesine eriyip çözülecektir ki, bir daha birleşmesinin ve bütünleşmesinin ilacı ve dermanı olmayacaktır.

Osmanlı tarihçisi Naima “Tarihi”nde Türkler için; nadan (kaba) Türk, idraksiz Türk, hilekâr Türk ifadelerini kullanmaktadır.(Naima Mustafa Efendi, Tarih-i Naima, Türkçeleştiren: Zuhuri Danışman, İstanbul, C.1, s.168, 238, C.2 s.536. C.3, s.1180, C.4 s.169.)
Koçu Bey, 4üncü  Murat’a sunduğu risalesinde (küçük kitap) Türkler hakkında şunları yazıyordu:

“…mezhebi bilinmeyen şehir oğlanı, Türk, Çingene, Tatar, Kurt, ecnebi, Laz, Yörük, katırcı, deveci, hamal, ağdacı, yol kesen, yankesici ve diğer çeşitli kimseler…”

“Harem-i Hümayuna kanuna aykırı olarak Türk ve Yörük, Çingene, Yahudi, dinsiz, mezhepsiz, nice kalleş ve ayyaş şehir oğlanları girer oldu.” Bu sözler yazılıp Türk olduğu söylenen Padişaha veriliyordu. (Aktaran, Çetin Yetkin, a.g.y, s.145)
Osmanlı tarihinde çok saygın bir konumu olan Fatih Sultan Mehmet bile, Otlukbeli Savaşından dönerken, elinde bıçak olan bir yeniçerinin  ne yaptığını sorduğunda; öldürülen Türkmenlerin kulaklarını keserek küpelerini topladığını öğrenmiş ve “İşine devam et!” Demiştir.

Yine sadrazam Kuyucu Murat döneminde (1606-1611), 155.000 insan doğranmış ya da diri, diri kuyulara doldurulmuşlardır. Aman dileyen insanlara Kuyucunun yanıtı
“Vurun şu pis Türkün başını” olmuştur.
Cellâtların bile öldürmeye kıyamadığı çocuğu atından inerek öldüren Kuyucu Murat, Osmanlı’nın yetkilisi, öldürülen çocuk da Anadolu’nun evladı Türk’tür.

Son Padişahı Vahdettin’in yayımladığı bu bildirilerden birisinde su tümceler yer almıştır;
“Türkler dini, kavmiyeti, vatanı meşkûk (kuşkulu…) ve mahlud beş-altı milyonluk cahil bir kitledir.” Türkçesi; “Türkler; dini, soyu, sopu, yurdu belirsiz karmakarışık bir cahiller sürüsüdür”.(Vahdettin’in El Ahsam Gazetesinin 16 Nisan 1923 günlü sayısında Osmanlıca ve Arapça yayınlanan bildiriden.)
Osmanlı yönetimi, kendilerini Türk olarak görmedikleri için, Türk kökenliler “azınlık” konumunda kaldı. 1897 tarihinde, bir İngiliz gezgini şunları söylüyordu:
“Türk adı nadiren kullanılır, onun iki şekilde kullanıldığını işittim; ya bir ırkı ayırt eden deyim olarak, örneğin bir köyün ‘Türk’ veya Türkmen’ olup olmadığını sorarsın, ya da bir hakaret deyimi olarak, örneğin İngilizce söyleyeceğin ‘eşek kafalı’ anlamında, ‘Türk kafa’ diye homurdanırsın”.

Kendi anlayışlarına uyamayan, Temmannai, Ümmi, Figani, Nefi gibi şairleri de katlettirmiştir.

Fatih Sultan Mehmet “ Devrinde sevilen bir hükümdar değil, milletin canına okumuş”( Prof. Dr. İlber Ortaylı -Osmanlı Tarihçisi, Hulki Cevizoğlu-Ceviz Kabuğu Programı, Show TV, 23.07.1999)

OSMANLI DEVLET YÖNETİMİNDE TÜRKLER YOK

Osmanlı hanedanı birazda saltanatının diğer soylu Türk ailelerince de tehdit edilmemesi için özellikle devletin üst kademelerine ve orduya Türk soylu halkın geçişini tamamen engelleme yoluna gitmiştir.

İstanbul alındıktan sonra, Osmanlı yönetiminde, devletin en yüksek yürütme organları Türk’e kapalı tutulmuş, devlet adamlarının yetiştirildiği Enderun okullarına Türkler alınmamışlardır. (Hikmet Bayur, a.g.y. s.15.)

Devlet-i Aliye Devri’nde, Başbakanlara, Sadrazam deniyordu.
Osmanlı tarihi süresince, 623 yıl toplamda 215 sadrazam oldu. Bunlardan 78’inin Türk asıllı olduğu iddia ediliyor! ki, bunlardan yalnız 4’ü Türk’tür. EK: İki def gelenlerle 243 Sadrazamın sadece gelenlerle 243 Sadrazamın sadece gelenlerle 243 Sadrazamın sadece ON’U Türk kökenlidir.Mustafa Kemal Meram,Padişah Anaları.

Karamanlı Mehmet Paşa, Çandarlızade İbrahim Paşa, Piri Mehmet Paşa, Manisalı Lala Mehmet Paşa.

Sadrazamların büyük çoğunluğu Türk soyundan değildi. Bu 78 Türk olduğu iddia edilen sadrazamlarda büyük olasılıkla uydurmadır. Böyle bir şey gerçek değildir. Son yıllarda yazılan tarih kitaplarında yer alır ancak. Eski tarih kitaplarında böyle bir şey yer almaz. Osmanlı vezirlerinin içinde tek bir Türk yoktur. (Hikmet Bayur, a.g.y., s.17.)

Osmanlı yönetiminin bu tutumuna karşın halk da kendi arasında birlik ve beraberlik içinde değildi. Anadolu da tarikatlar içinde, Türk kökenli olanları, doğal olarak Arap kültürü görmüş olan medreselilerce aşağılanmaya çalışıldı. “Kaba Türk”, “Anlayışsız Türkler”, “Pis Türkler” gibi önyargılar dönemin özelliklerinden oldu. (Özer Ozankaya, Türkiye’de Laiklik, İstanbul, 1990, s. 253.)
Günümüz yaşayan en önemli Osmanlı Tarihçisi sayılan Ortaylının bizzat kendi sözleridir;

Osmanlı’da Türk ’lük hep köylülükle eşlendiriliyor, itaatkâr olmayan, başına buyruk.(Prof. Dr. İlber Ortaylı, Osmanlı Tarihçisi)

Ama Padişahların koruma ya da hassa kısmındaki askerleri, köle devşirme değildir.

Nedense işin için koruma girince bunlar birden Türk’lerden seçilmişlerdi. Karakeçili koluna ait olan özü Türk özel yetenekli insanlar bu kurumda yer almıştır. Bunların kayıtları yıldız sarayı defteri kayıtlarında bulunmaktadır. 2’inci Meşrutiyet ilanından sonra bu insanlar ve aileleri takibata uğramış birçoğu asılmış birçokları da canını kurtarmak için İstanbul’dan firar etmişleridir. Cumhuriyetin ilanından sonra sağ kalabilen bu insanların takibatları bizzat Atatürk tarafından kaldırılmıştır.

OSMANLININ TÜRK KATLİAMLARI

Yavuz Sultan Selim’in, halifeliği zorla da olsa aldıktan sonra, yönetim ile Türk ulusu arasındaki anlayış ve ideoloji ayrılığı açık şekilde çelişmiştir. Yönetime dayalı şeriatçı anlayış üst yönetime egemen olur iken, Anadolu’da yaygın olan Alevilik sayesinde Türk dili kendini koruma olanağı bulmuştur. Yönetimin Anadolu’yu dil unsuru aracılığıyla Araplaştırmasına ve Acemleştirmesine karşı olan bu halk, yok edilmek istenmiştir.
Bu nedenle Anadolu’da öldürülen Türk sayısı, Yavuz Sultan Selim zamanında 40.000 kadardır. Bu gerçek Osmanlı İmparatorluğu’nun Türk halkından koptuğunun açık bir kanıtıdır. (Çetin Yetkin, Türk Halkı, S.161)

Yavuz Sultan Selim’in 40.000 bin Türkmen ‘i kesmiştir. Osmanlı devleti Türkleri teker, teker kılıçtan geçirdiği halde nasıl olurda Osmanlı devleti ‘nin Türk soyundan geldiğini söylerler. (Türkoloji uzmanı Cahun’dan aktaran, Bozkurt Güvenç, a.g.y., s.308.)

Kıyımlara fetvaları ile onay bile verilmiştir:

“Padişahım, bu Türkler at sırtında gezen bedevilerdir, çiğ et yemektedirler ve katilleri vaciptir” ( Hafız Hamdi Çelebi’nin fetvası ).

Karaman Devleti yıkıldıktan sonra Osmanlılar tarafından, Enderun paşaları ki bunların hepsi Balkanlıdır, Türk yoktur; 50 bin kadar Karamanlıyı katletmiştir ve hatta oradaki Karamanlı hocalar sormuştur, “ Bre efendiler “ demişler, “ nedir bu mezalimin şeyi?” “Biz intikam alıyoruz” demiş ( Prof. Dr. İsmet Taşdelen )

Yavuz Sultan Selim’in vahşiliğine bakın,

Yedi yaşından yukarı, yetmiş yaşından küçük yoksul 40 bin Anadolu insanını önce deftere kaydettiriyor ve bunları yalnızca bir kuşku üzerine katlettiriyor. Uzunçarşılı Hoca “Ne yapsaydı Yavuz, katletmese miydi!” Diyerek tarihe de not düştürüyor.

‘’Leş ve baş ile dolmuştu ordu yeri Az bulunur çok eşyalar ele girdiKesti Türkmen boyunu Rum Padişahı Kederlere düşen Uzun(Hasan) haddin bildi.’’(Hoca Saadettin Efendi Tacü’t-Tevarih/ 3. cilt s. 133, adlı kitabında Otlukbeli Savaşı’nı anlatıyor.)

Yine Yavuz Sultan Selim katliamlarından bir örnek kaynak, İsmet Miroğlu, Kemah Sancağı, Erzincan Kazası; diğeri de Harput Sancağı, 1521 yılında bu sancaklarda ve Anadolu’nun her tarafında bir arazi sayımı yapılmıştır. İsmet Miroğlu’nun kitabında, köylerin yüzde 74’ü boştur ve tek, tek, isim ,isim o günkü isimlerini koymuş, bugünkü isimleri koymuş. Ve İsmet Miroğlu yorum yapıyor, diyor ki “ Bunlar Yavuz’un Çaldıran Seferinde (1514) ya da 15 Çaldıran Seferine giderken kıydığı, yok ettiği köyler ya da Çaldırana giden Yavuz’dan korkarak dağlara kaçan insanların köyleridir. Nitekim 1560’taki sayımda köylerde insanlar yaşamaya başlamıştır” diyor.

Hırvat asıllı Kuyucu Murat Paşa, 8 yaşında masun bir çocuğu, sebepsiz yere boynunu kırdırtarak öldürtüp, kuyuya atmıştır. Aman dileyen insanlara Kuyucunun yanıtı ise “Vurun şu pis Türkün başını” olmuştur. (Türk Halk Hareketleri ve Devrimleri ve Osmanlı Tarihçisi, Naima)

14 yıl sadrazamlık yapan, 2.Selim ve 3.Murat dönemlerinde devleti bir nevi tek başına idare eden Sırp bir papazın oğlu Sokullu Mehmet Paşa’nın da devşirme olması nedeniyle Türk düşmanlığı yaptığı tarih sayfalarında yer almıştır. Hatta Sokullu Mehmet Paşa’nın gerçek adı Uzun Mehmet Paşa’dır. Bu denli yetkilere sahip Sırp kökenli devşirme sadrazamın 14 yıllık saltanatı süresince asla serdar olarak ordunun başında harbe gitmemiştir. Osmanlı tarihçilerinin bile kabul ettiği diğer bir tenkit noktası ise kendi yakınlarını çok önemli makamlara getirmesidir. Kendisi pek bir Müslüman ama kardeşini de Pec Patriği yapıyor, Sırbistan’ın Patrikhanesi’ni yeniden ihya ediyor yani Fener’den kopartıyor!

OSMANLI ANADOLUDAN ÇOK RUMELİYE DEĞER VERMİŞTİR

Osmanlının kuruluş yeri Bilecik’tir. Edirne Fetret Devri’nden sonra Osmanlı’nın başkenti olmuştur, 1413′den önce (daha doğrusu 1402′den önce) Osmanlı’nın başkenti Bursa’dır, Edirne 1413′e kadar sadece Osmanlı’nın Rumeli Beylerbeyliği’nin merkezliğini yapmıştır. Edirne’nin başkent olması Osmanlı’nın Rumeli’ye verdiği önemi, Rumeli’nin Osmanlı’nın anavatanı olduğu tezini doğruluyor. Osmanlının kökeni Rumeli dedir.

Zira bir batılı tarihçinin de dediği gibi Rumeli’deki toprakları Osmanlı İmparatorluğu için bir varlık nedeniydi, toprakları kaybedince o da çöktü tezi doğruluk payı içermektedir. (Balkan Savaşları ve sonrası)

Osmanlının başkentleri:
Bursa (1335-1365)Edirne (1365-1453)İstanbul (1453-1922)

Görüldüğü gibi başkentler Rumların nüfus olarak çoğunluk olduğu yerde kurulmuş. Başkentlerin Rumeli’de kurulması her şeyi anlatıyor. Osmanlı sadece Saraybosnada 232 han, 18 kervansaray, 10 bedesten ve 42 köprü yaptırmış diğer medreseler, binalar hariç. Yatırımlarda ve zenginlikte Rumeli her zaman Anadolu’nun ilerisindeydi.

Osmanlı Anadolu’ya pek yatırım yapmamıştır. Ne büyük çelişki.

OSMANLI SULTAN ANALARI.

Osmanlı padişah anaları, hep yabancı ırklardan alınan köle kadınlardan gelmiştir. Hanedanda bu kan yabancılığı, Osmanlı İmparatorluğu’nun son padişahına kadar devam etti.

Osmanlı yönetiminde birinci derecede yöneticisi konumunda olan padişahların kökenlerine bir kez göz atalım.

Osmanlı hanedanında yabancı kadınlarla ilk evliliği Orhan yaparak başlar, Yunan Theodore’yi eş olarak seçer ve bu gelenek devam eder.
İlk Osmanlı Padişahı Osman beyin annesinin Türk, Mo(n)gol veya Acem kökenli olduğuna dair rivayetler varsa da, bunlara ait bir kanıt bulunamamıştır. Osman Bey denen birisinin olduğu da meçhul aslında.

Sözde Osman Beyin iki eşi vardı, Mal ve Bala Hatunlar. Her ikisi de Moğol asıllı olduğu iddia edilse de herhangi bir kanıt yok. EK: Birisi Işıklı taifesinden Edepli Ali Efendinin /Edebali’nin/kızıdır. Diğeri ise Selçuklu vezirlerinden birisinin kızıdır.

Orhan Bey: Osman Bey’in Mal Hatun isimli eşinden doğdu. Eşleri Rum asıllı Horofira (Nilüfer Sultan), Rum Asporçe ve Rum Theodora.

Murad: Horofira’dan doğdu. Eşleri Bulgar-Yahudi melezi Marya ve Bulgar Tamar.

Yıldırım Beyazıd: Marya’dan doğdu. Eşleri: Sırp kökenli Olivera, Devlet Hatun, Bulgar Olga, Maria, Angelina ve Anita.

Çelebi Mehmed: Olga’dan doğdu. Eşleri: Sofia, Anna, Veronica.
ll. Murad: Veronica’dan doğdu. Eşleri: Nache de la Bazory (Fransız), Mara Despina, Stella.

Fatih: Mara Despina’dan doğdu. Eşleri: Rum Zaganoz paşanın kızı Kornelya, Anna, Helen, Tamara.

2’inci Beyazıd: Kornelya’dan doğdu. Eşleri: Beti, Anita, Suzi, Liliana, Katherin, Nina, Martha ve Danilova.

Yavuz Sultan Selim: Annesi (Beti, Anita, Suzi, Liliana, Katherin, Nina, Martha ve Danilova… Tartışmalı). Eşleri: Polonyalı Helga (Havza Sultan), Sırp Aleksandra (Ayşe Sultan).

Kanuni Sultan Süleyman: Polonya’lı Helga’dan doğdu. Eşleri: Bir Rus papazının kızı Roksalan (Hürrem Sultan), Sicilya’lı Rozaline (Gülfem Hatun).

2’inci Selim (Sarı Selim Roksalan’dan doğdu. Yahudi Rasel (Nurbanu Sultan). Sarı Selim, kızı Esmahan’ı Hırvat kökenli Sokullu Mehmet Paşa ile evlendirdi.

3’üncü Murat: Raşel’den doğdu. 130 cariyesinden 112 çocuğu oldu. Eşleri: Venedik’li Sofia Baffo (Safiye Sultan), Polonyalı Mona (Mihriban Sultan), Macar Ninuska ( Nazperver Sultan ), Rus Olga (Şahhüban Sultan), Romanyalı Meri (Fahriye Sultan).

3’üncü Mehmet: Sofia Baffo’dan doğdu. Eşi: Yunanlı Helen (Handan Sultan), İspanyol Sinderella Violetta (Mahpeyker Sultan).

1’inci Ahmet: Helen’den doğdu. Eşleri: Rum Evdoksia (Mahfiruz Sultan), bir Rum Papazının kızı Anastasia (Mahpeyker Köşem Sultan).

1’inci Mustafa (Deli Mustafa 3’üncü Mehmed’in eşi Sinderella Violetta’dan doğdu.

2’inci Osman (Genç Osman Evdoksia’dan doğdu.

4’üncü Murad: Anastasya’dan doğdu. Eşleri: Keti, Anna (Atifet Sultan), Helena (Cihannüma Sultan).

1’inci İbrahim (Deli İbrahim 4′üncü Murad’in kardeşi.

4’üncü Mehmet (Avcı Mehmet Nadya’dan doğdu. Eşleri: Rum Evemia (Emetullah Gülnüs Sultan), Korsikalı Bella (Afife Sultan), Romanyalı Cesika (Güner Sultan), Ermeni Flora (Gülbeyaz Sultan), Rum Helen (Hatice Sultan).

2’inci Süleyman: Katrin’den doğdu: Eşleri: Yok. Cariyeler: çok.

2’inci Ahmet: Lehistanli Yahudi Eva. Eşleri: Giritli Rum Yeremiye (Rebia Sultan), Mora’li Diana (Sayeste Sultan).

2’inci Mustafa: Evemia’dan doğdu. Eşleri: Rus Vera (Mahfiruze Sultan), Sırp Mari (Hafize Sultan), Giritli Rum Aleksandra (Saliha Sultan).

3’üncü Ahmet: Rum Emevia’dan doğdu.

1’inci Mahmut: Aleksandra’dan doğdu. Eşleri: Fransız Julienne (Hatem), Sicilyalı Lili (Raziya), Macar Maggi (Tiryal), Rus Olga (Verdinaz).

3’üncü Osman: Mari (Şehsuvar Sultan)’dan doğma. Eşleri: Sırp Olga (Ferhunde), Sicilyalı Olivya (Zerki). Cariyeler: Yok!

3.’üncü Mustafa: Gürcü Janet (Mihrisah Sultan)’dan doğdu.

1’inci Abdülhamid: İda (Rabia Sultan)’dan doğma).

3’üncü Selim: Gürcü Janet (Mihrisah), Eşleri: Patricia (Afitab), Linda (Nefizar), Berti (Pakize), Alis (Tabisefa), Lisa (Hüsnümah), Rosa (Nurisems), Anna (Rafet), Magdalena (Ziybifer).

4’üncü Mustafa: Bulgar Sonya (Seniyeperver Sultan)’dan doğma. Eşleri: Flora (Dilpezir), Adela (Seyyare), Sofi (Peykidil, Gloria (Sevkidil).

2’inci  Mahmut: Fransız Aimee (Naksidil)’den doğma.

1’inci Abdülmecid: Rus Suzi (Bezmialem Sultan)’dan doğdu. Eşleri: Safiraz Ermeni, Bezmara (Bezmican) kökeni bilinmiyor, Fransız Vilma (Şevkefza), Ermeni Verjin (Tirimüjgan – Abdülhamid’in annesi), Rum Karoli.

Abdülaziz: Hamam natırı Çingene Besime’den doğma. Eşleri: Camelya (Dürrünev), Asporce (Gevher), Anna (Edadil), Adela (Hayranidil) ve Alis (Nesrin).

5’inci Murat: Fransız Vilma (Şevkevza Sultan)’dan doğma. Eşleri: Carmen (Cananiyar), Marone (Elaru), Elfi (Filiztan), Clarissa (Gevheri), Henna (Reşan) v.b.

22inci  Abdülhamid: Ermeni Verjin (Tirimüjgan Sultan)’dan doğma.

Mehmet Reşat: Rum Sofi (Gülcemal Sultan)’dan doğma.

Vahdeddin (5’inci  Mehmet Abdülmecid’in karısı Henriet (Gülüstü Sultan)’dan doğma. Eşleri: Emine Nasik Eda ve saray bahçıvanının kızı Nevzut. Kökeni bilinmiyor; Çerkez olduğu iddiaları var.

(Aktaran, Çetin Yetkin, a.g.y., s.145.), ( Şevket Süreyya Aydemir, Makedonya’dan… C.2, s.440)

OSMANLI TÜRKLÜĞÜ DEĞİL İSLAMİYETİ ve ÜMMETÇİLİĞİ ÖNE ÇIKARMIŞTIR
Osmanlı döneminde bir Müslümanlaştırma politikası vardır, ancak Osmanlı devletinin Türkleştirme gibi bir politikası olmamıştır, çünkü Osmanlı zaten Türk değildi.

Osmanlı insanlara hurileri, gılmanları, Vildanları vaat etmek yoluyla insanları Avrupa topraklarında, Asya’da, Afrika’da şehit ettiler. Bu şekilde yüzlerce yıl Türk kanını dökerek Türkiye’nin ve dünyanın her yerinde genişlediler, bir emperyalist imparatorluk kurdular. (Prof. Dr. Ahmet Saltık ),

Not. Huri: Huri kelimesi cennete kadın hizmetçi demektir. Gılman: Gılman kelimesi ise yine cennette erkek hizmetçi demektir. Vildan: Memeleri henüz daha yeni tomurcuklanmaya başlamış kız demektir.

OSMANLIDA HIRISTİYANLARA GÖSTERİLEN HOŞGÖRÜNÜN ZERRESİ ALEVİLERE VE ŞİİLERE GÖSTERİLMEMİŞTİR

Osmanlı’da Rumlara, Hıristiyanlara gösterilen hoşgörünün zerresi Anadolu’daki Kızılbaşlara, Alevilere gösterilmemiştir. Sadece bunlara değil Osmanlı’daki Türkmen, yani Osmanlı’nın hanedan dışındaki nüfusunun çoğunu oluşturan insanlara karşı Osmanlı Hanedanlığı’nın tavrı düşmanca olmuştur.(Hammer, Osmanlı Tarihi ve Hoca Sadettin Efendi, Tac üt Tevarih kitapları)

Osmanlı Anadolu’da şeriat dışı inanca sahip Hıristiyanlara, Rumlara karşı, Musevilere karşı hoşgörüyle bakılırken, şeriat dışı inanca sahip olan Anadolu’daki Alevilere karşı, Bektaşilere karşı yoğun bir baskı ve zulüm politikasının uygulandığını görüyoruz.

Ramazan’da oruç tutmadığı için insanların katledilmesi yönünde, cem yaptıkları için, semah döndükleri için, saz çaldıkları için insanların katledilmesi yönünde Ebussuud’a ait fetvalar var.

“Her nerede Kızılbaş taifesini görürseniz, orada katli vaciptir”.

Osmanlı hanedanı ayrıca Celali İsyanları adı altında 50 bin Şiileri katletmiştir (1606).

OSMANLI İSLAMİYETE AYKIRI DAVRANIŞI VE FATİH SULTAN MEHMET’İN HIRİSTİYANLIĞA EĞİLİMİ

Osmanlı İslamiyet’e de aykırı davranıyordu, “ Peygamberin “ Ben gidiyorum, benden sonra kendi idarecilerinizi kendiniz seçin” anlamında ki sözünün işaret ettiği nokta, bir çeşit cumhuriyet kastediliyordu. Osmanlı o kadar iyiydi de, niye Peygamberin bu, kendi idarecinizi kendiniz seçin anlamındaki sözüne uygun davranmadı, seçim yoktu da padişahlık devam etti bu kadar? Bu nasıl İslamiyet?.
Osmanlı Devletinin halifelerin göreve gelme usulünde tatbik ettiği saltanat usulü İslam’ın tavsiye ettiği usul değildir.
Fatih Sultan Mehmet’in Hıristiyanlığa merakı ve ilgisi olduğu tarih sayfalarında yer almıştır hatta Osmanlı Tarihçisi İlber Ortaylı tespitini dikkatinize sunmak isteriz. “Fatih’in şüphesiz itikadı olduğunu, fakat sofu derecesinde koyu bir Müslüman olmadığını belirtmiştir”.
Yine Fatih Sultan Mehmet’in yanında sürekli Osmanlı veya Türk tarihçi değil de Rum tarihçisi Kritvulos bulundurduğu ise başka bir merak unsurudur.

Osmanlı, Sünniler dışındaki mezheplere ve Alevilere hoşgörü göstermediği gibi, hanedanının en önemli padişahlarından ve halifelerinden olan Fatih Sultan Mehmet’in kendisi Hıristiyanlığa meraklı ve hayrandı.

Fatih Sultan Mehmet’in açık, açık Galata ’da ki genç rahibi tasvir ederek Hıristiyanlığı öven şiirini dikkatiniz sunmak isteriz.
Bağlamaz Firdevs’e gönlüni Galata’yı gören. Selvi anmaz anda o selvi dilarayı gören. Bir Frengi şiveli İsa’yı gördüm anda kim, Lebleri dirisidir, diride İsa’yı gören. Aklı fehmin dini, imanın nice zapteylesin, Kâfir olur mu Müslümanlar o telsayı gören, Kevseri anmaz içtigü meyi nabı içen. Mescide varmaz o vardıgu kiliseyi gören. Bir frengi kâfir olduğun bilirdi Avniya, Birini boynunda binnaru çelipayı gören.

Not. Avniya, Avni, Fatih Sultan Mehmet’in şiirlerindeki mahlası yani takma adıdır. Divanındaki 72 şiirin 27’si oğlanlara aittir.İsteyene bilgisayarıma yüklediğim divanının Türkçe çevirisini iletebilirim.Ostüzü.

Şiirin Türkçeye çevrisi:

Galeta’yı gören, gönlünü cennete bağlamaz. Orada o gönüller açan selvi boyluyu gören, selvi ağacını anmaz. Orada Frenk işveli bir İsa gördüm, Hz. İsa’yı görmüş olanlar, onun hakkında, bu İsa’nın dudakları Hz. İsa’yı dirilten dudaklardır dedi. O eski efsaneye telmih var. O Hıristiyan’ı gören Müslümanlar akıllarını, anlayışlarını, dinlerini, imanlarını nasıl zapt edecekler, Kâfir olurlar mı bilemem, içtiği sarp şarabı içenler, Cennetin şarabı kevseri anmaz, gittiği kiliseyi görenler mescide varamazlar. Ey Avni( yani Fatih Sultan Mehmet) Belindeki ve boynundaki zünnabı hacı görenler, Onun bir Frenk kâfiri olduğunu bilirler.

Not. Zünnar: Papazların bellerine taktıkları kuşak.

Fatih Sultan Mehmet kendisi Müslüman olarak tanınmasına rağmen Hıristiyanlığa olan ilgisi de hiç yabana atılır gibi değildi. Bakınız; Fatih Sultan Mehmet’in İstanbul Ortodoks Patrikhanesi lideri II. Gennadios ile görüşmesini betimleyen bir tablo, 1454 Fethin hemen ardından Fatih Sultan Mehmet şehrin onarımına başladı. Amacı Doğu Roma’yı yıkmak değil onu Osmanlı yapısı içinde diriltmekti. Kuracağı imparatorluk bir İslâm devleti olmakla birlikte Doğu Roma gibi kozmopolit bir yapıya sahip olacaktı. Bu amaçla şehirde Rum Ortodoks Patrikhanesi, Ermeni Patrikhanesi ve Yahudi hahambaşı bulunması gerektiğine karar vermişti. 6 Ocak 1453’te Yorgo Skolaris’i yeni Ortodoks patriği olarak atandı. Bu yolla F.S.Mehmet Ortodoks kilisesiyle Katolik kilisesinin birleşmesini de engellemek istiyordu. Ayasofya camiye çevrildiğinden patriğe resmî makam yeri olarak Havariyun Kilisesi verilmişti. Aynı sıralarda şehirdeki Yahudilerin hahambaşı olarak Moşe Kapsali atandı. 1461 yılında ise Bursa Piskoposu Hovakim İstanbul Ermeni Patriği olarak atandı.

Fatih Sultan Mehmet, İstanbul’u fethettikten sonra İstanbulul’un tüm gelirlerini Türk olmayanlara vermiştir. (Prof.Dr. Halil İnalcık, İslam Ansiklopedisi ve Osmanlı Tarihçisi, Naima, Osmanlı Tarih Yazarı, Taner Timur)

Fatih Sultan Mehmet’in Hıristiyanlığa olan eğilimi apaçık görülmektedir.

OSMANLIDA BİLİME KARŞI DÜŞMANLIK

Yine Cihan Devleti olduğu öne sürülen hanedanın bilime, irfana, çağdaşlığa olan yaklaşımını gösteren bir kaç örnek vermek istiyoruz.

Tüm dünyanın en önemli haritacıların başında kabul edilen Piri Reis, Portekizlerden rüşvet aldı iddiası ile Osmanlılarca idam ediliyor, sadece bir iddia üzerine.
Yine Füzenin kâşifi olarak adlandırılan Lagari ya da Lagri Hasan Çelebi Osmanlılarca idam edilmiş!
Uçma denemeleri yapan Hezarfen Ahmet Çelebi yine 4’üncü Murat tarafından idam ettirilmiş!.
3’üncü Murat döneminde Astronom Takiyuddin tarafından yapılan İstanbul Rasathanesi, dönemin Şeyhülislam Kadızade Şemsettin Ahmet Efendi fetvasıyla top tutulmuştur!.
1812 yılında veba salgınını tedavi edilmek istenilirken Şeyhülislam‘ın fetvasıyla “Allahın ilahi iradesine karşı çıkmaktır” diyerek engellenmiştir!.

1716 ’da savaşta şehit düşen Ali Paşa’nın kitaplarını, tarih, matematik kitabı var diye şeyhülislam Ali Paşa’nın vakfını yasaklıyor!.

Apaçık bir şekilde yukarıda verdiğimiz bir kaç örnekte de görüldüğü gibi Osmanlıların ilim irfana bakış açıları maalesef bundan ibarettir.

OSMANLIDA DEVŞİRME VE EĞİTİMİ!

Maalesef Enderun, Türklük açışından değil bir cümle, bir kelime dahi övgüye layık değildir.

Devşirme sistemi ile Hıristiyan çocuklarını ve dolaysıyla bunlara bağlı yer yer bazı halkları zorla asimile edilmiştir. Zorla Müslümanlaştırılmıştır. Dikkatinizi bir noktaya yoğunlaştırmak isteriz bu devşirilen çocuklar hep yoksul ve kırsallarda yaşayan çocuklardır, zengin, eğitimli ve şehirli -değillerdir. Daha kolay beyin yıkayabilmek için. Nerede Osmanlı hoşgörüsü, nerede insan hakları, nerede İslamiyet? Bu açıkça köleleştirme sistemi değimlidir? Osmanlı’da zaten kölelik sitemi mevcut iken devşirme ile kölelerine statü gereği bir kademe yükselterek yeni köleler katmışlardır.

Bu kölelik sistemi sayesinde Osmanlı Devletinde başta sadrazamlık olmak üzere üst düzey yönetimi, Hıristiyan kökenli devşirmelerin eline geçmiştir. Zoraki devşirmelerin ortak yönü şudur: Bu devşirmeler analarından, babalarından, kardeşlerinden, yurtlarından zorla sökülüp alınmış, mutsuz kişilerdir. Daha çocuk yaşlarında ailelerinden ve yurtlarından alınmış bu devşirmelerden çok az sayıda olanı Osmanlı’yı ve İslam’ı tam olarak benimsemiştir. Hayatları boyunca kin ve nefret duygularıyla dolu olarak bu nefretlerini Anadolu Türk halkına eziyet ederek açığa vurmuşlardır.

Osmanlı Devleti’ni yöneten devşirmelerin büyük çoğunluğu Anadolu Türklerini sürekli olarak aşağılamışlar, ellerine güç geçtiğinde asıp keserek, malını, canını, ırz ve namuslarını ellerinden alarak yapmadıkları rezillik bırakmamışlardır.

Bir örnek ile konuyu betimlemek gerekirse:

Fatih Sultan Mehmet’in sadrazamı Mehmet Paşa, Rum çocuğu bir devşirmeydi. Bu nedenle kendisi Rum Mehmet Paşa olarak anılırdı. Osmanlı’nın Karaman seferindeki kıyımın ve talanın durdurulması için padişaha yalvarmaya gelen yaşlı Türklere Rum Mehmet Paşa’nın verdiği yanıt aşağıdadır.

”Nice sızlanırsınız akılsız Türk’ler! Vatanımın, Irkımın öcünü sizlerden Karaman ülkesinde almaya muvaffak oldum”
İlk 1481 yılından kurulan Galatasaray Lisesi 1868 yılında Abdülaziz tarafından Mekteb-i Sultani adında tekrar açıldı. Eğitim dili Fransızcaydı ve Türkçe yasaktı. Rumca, Ermenice, Latince, Fransızca, Almanca, Farsça, Arapça v.b. öğretilirdi. Kurulduğundan beri Türkmenler hiç bir zaman alınmamıştır bu mektebe.

Gördüğünüz gibi Mektebi Sultanide Rumca, Ermenice, Latince, Fransızca, Almanca, Farsça, Arapça v.b. öğretilirdi ama hiçbir zaman Türkçe öğretilmemiştir ve Türkmen öğrenciler hiçbir zaman bu mektebe alınmamıştır.

Bu nasıl Osmanlı ki Türkçe yasak ve Türkmen öğrenciler bu mektebe alınmıyor? Tarihte böyle bir şeye rastlanmamıştır. Osmanlının Türk olması mümkün değildir. (Yakup Kadri Karaosmanoğlu, Atatürk, İstanbul, 1971, s.24, 25.)

OSMANLI TARİHİNDE AİLE KATLİAMLARI

Osmanlıda aile katliamları, Osmanlı Devleti’nin kurucusu Osman Bey, babası Ertuğrul Bey ölünce, Kayı aşiretinin başına geçmek isteyen amcası Dündar Bey’i öldürmesiyle başlar. Tarih:1298

Ve sonu gelmeyen aile öldürtmeleri;

1’inci Murat, oğlu Savcı Bey’in önce kızgın demirle gözlerini oydurdu, sonra da,astırdı. Tarih:1385.
Ayrıca iki de kardeşini öldürdü, Halil ve İbrahim’i. Tarih:1361

1’inci Beyazıt, Kosova Savaşı’nda babası I.’inci Murat öldürülünce, o sırada savaşmakta olan kardeşi Şehzade Yakup’u hemen öldürdü.
1’inci Mehmet, kardeşi İsa Çelebi’yi boğdurttu. O sırada bir başka kardeşi Musa Çelebi de, ağabeyi Süleyman Çelebi’yi boğdurtmuştu. Sonunda I.Mehmet, kardeşi Musa Çelebi’yi de yenerek tahta çıktı. Tarih:1413

2’inci Murat, küçük kardeşi Şehzade Mustafa’yı boğdurttu. Öteki kardeşlerinin sadece kızgın demirle gözlerini çıkardı. Tarih:1421

2’inci Mehmet, 2 yaşındaki kardeşi Şehzade Ahmet’i boğdurttu. Tarih:1444

1’inci Selim, kardeşi Şehzade Korkut’la Şehzade Ahmet’i ve 3 de yeğenini boğdurttu. Tarih:1512

1’inci Süleyman, büyük amcası Cem Sultan’ın oğluyla torunlarını boğdurttu. Tarih:1522. Kendi oğlu Şehzade Mustafa ile Şehzade Beyazıt’ı da boğdurttu. Ayrıca Şehzade Beyazıt’tan olma torunlarını da boğdurttu. Tarih:1553

3’inci Murat, 5 kardeşini boğdurttu. Tarih:1574

3’üncü Mehmet, 19 kardeşini boğdurttu. Tarih:1566. Bir de oğlu Şehzade Mahmut’u boğdurttu.

2’inci Osman, kardeşi Şehzade Mehmet’i boğdurttu. Tarih:1621

2’inci Mahmut, tahttan indirilen kardeşi Sultan IV’üncü Mustafa’yı boğdurttu. Tarih:1808
Biliyorsunuz ki Peygamberimiz ‘Kim suçsuz bir kişiyi öldürürse o tüm insanları öldürmüş gibidir, kim de bir insanı kurtarırsa insanlığı kurtarmıştır diyerek Yaşama hakkının insan haklarından en önemlisi olduğunu söylemiştir.
Şimdi insaf ve akılla düşünün kundakta ki yavruları ve daha akil baliği olmamış çocukları dahi taht için, güya devletin selameti için öldürebilen insanların ilahi hükmü nedir?
Bunların cahiliye döneminde kız çocuklarını diri, diri toprağa gömenlerden ne farkı vardır? Böyle insanlar bırakın önder olmayı, İslami önderler kabul edilebilir mi?
Bu anlattıklarımız Osmanlının aile cinayetleridir. Osmanlının işlediği toplu cinayetleri anlatmaya kalksak sanırım yerimiz kalmazdı. Böyle bir saltanatı İslami kabul edipte özleyenlere ne buyrulur ki?
Osmanlı tarihi süresince toplam 64 tane kardeş katli gerçekleşiyor.
Elmalılı Hamdi Yazır, Bediüzzaman gibi Osmanlının son döneminde yetişen büyük âlimler de bu konuda Osmanlı padişahlarının yaptıkları hataları izah etmişler, kabul etmişler ve bunun İslam hukukuna göre kabul edilemez olduklarını söylemişler. ( Prof. Dr. Ahmet Akgünsüz )
Hiçbir Osmanlı tarihçisi, hiçbir Osmanlı şeyhülislamı lll. Mehmet ve lll’üncü Murat’ın yaptığı, gerçekten de katliam denebilecek olan bu uygulamayı tasvip etmiyorlar ( Prof. Dr. Ahmet Akgünsüz).

Fatih Sultan Mehmet, 11 aylık kardeşi Ahmet’i boğdurtmuş ve babasını katlettirmiştir.( Türk Tarih Kurumu, 1985 basımlı, Prof. Dr. Selahattin Tansel Kitabı)

Hatta Fatih Sultan Mehmet kardeş katlini meşrulaştırmak adına özel kanunname bile çıkarmıştır.

Yavuz Sultan Selim, ll. Beyazıt yani babasını zehirletti,
Yavuz Sultan Selim, Şehzade Ahmet’i kardeşini boğdurttu.
Yavuz Sultan Selim, diğer kardeşi Şehzade Korkut’u boğdurttu.
Yavuz Sultan Selim, kardeşi Mahmut’un oğlu, yeğen. Şehzade Musa’yı boğdurttu.
Yavuz Sultan Selim, kardeşi yine Mahmut’un diğer oğlu Şehzade Orhan’ı ve Şehzade Emir’i boğdurttu.
Yavuz Sultan Selim, kardeşi Âlem Şah’ın oğlu Şehzade Osman Şah’ı boğdurttu.
Yavuz Sultan Selim, kardeşi Şehinşah’ın oğlu Şehzade Mehmet’i boğdurttu.
Yani uzun lafın kısacası Osmanlı tümden aile katilcileridir ancak hakkını vermek lazımdır ki
Yavuz Sultan Selim tam bir kasapmış!

OSMANLI’DA “İNSAN YAKMA” VE “İŞKENCE” VAR MIYDI?

Her ne kadar günümüz Osmanlı tarihçiler inkâr da etseler, Osmanlı Devletinde “  ” tırnak çekme metodu ile işkence mevcut idi.

Şimdi sizlere tarih kayıtlarından örneklerini ve yaşanmışlıkları sunacağız.

Kastamonu Bey’ine verilen bir ferman.

“Müslümanların çoğunluğu yaramazlığına şahadet edip haber verdikleri kayda geçip ( Türkçesini yazıyoruz) tutanak örnekleri ve hakkında verilen şerefli fetva yüce katıma arz olunup, kendisi bazı suçlularla Bursa zindanında tutukludur diye bildirmişin. İmdi, adı geçenin ateşte yakılmasını emredip buyurdum ki …” Tarih 13 Rebiyülevvel 975, Miladi 1567. ( Ahmet Refik, Osmanlılarda Rafızîlik)

Devam ediyoruz;

Osmanlı tarihçisi Ortaylının kendi ifadesi ile, “Mahmut Paşa’da ‘Hurufileri’ ” yaktırmıştı. (Prof. Dr. İlber Ortaylı)

Not. Hurufi: Kuran’ın ve hadislerin harflerinden hareket ederek, Batıni ve gizli manalar vermek.

Yine, Şakaik-i Numaniye’de belge var. Mecdi’nin Şakaik tercümesinin 81. Sayfasında geçer, “Alimi fazılı kamil Mevlana Fahrettin’i Acemi Rahmentullah Teala”.
Burada, Edirne’de üç şerefli caminin avlusunda, bunların, Hurufilerin diri, diri yakıldığında dair fetvası da vardır, tasdik belgesi de mevcut olup gerekirse Başbakanlık arşivinden kolayca bulunabilir.

Bu diri, diri yakılma öyle büyük olmuştur ki, o dönemimin şairlerinden Mevlana Hamidi’nin Divan’ında Mahmut Paşa’ya yazdığı kasidede bu göklere çıkartılmıştır. “ ne iyi ettin de yaktın” (Ertaylan Yayını, S.10)

Bu olayların teferruatını merak edenlere kaynak; (İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi, Türkçe Yazmalar, numara 2418, varak 102 ve 103 a. Kitabın ismi Vefayatı Puriberlil Ulil Erbabıl El Mukteber)

Afyon Sandıklı ilçesine bağlı Emre kariyesindeki köylüler, o köydeki Bektaşi tekkesine Kadın, kız, çoluk çocuk sığınırlar ve Afyon Valisi, bu köylüleri diri, diri, canlı, canlı yakar.
Belgenin son bölümü “Hala Karahisar Sancağı Mutasarrıfı izzetlu, rifatlu Paşa Hazreti, şeriatmeap, faziletnisap Karahisar’da niyabeten” vesaire; “hakimüşerri” diye yazar…
Bu belgenin tarihi ise Recep 1196’ dır, İstanbul Hükümetine gönderilen rapordur bu, bu belgede de, kadınlarla çocukların, 100 ün üzerinde insanın diri dir yandığını söylüyor. (Afyonkarahisar’da Meçhul Halk Tarihi, Edip Ali Bakı, 1951 Afyon, Afyon matbaasından çıkma)

Fatih Sultan Mehmet döneminde Sinan Paşa’ya işkence yapılmıştır.

“Sinan Paşa’ya yapılan işkence üzerine âlim heyeti toplanıyor, Fatih’in ülkesini terk etmekle tehdit ediyor. Fatih buna ara veriyor, fakat hıncını alamıyor, Seferihisar’a sürgün ettiği Sinan Paşa’ya, arkasından doktorunu yollayıp “deli” dedirterek, tekrar işkence ediyor. Fatih öldükten sonra Sinan Paşa ancak İstanbul’a dönebiliyor.” ( Prof. Dr. Ahmet Mumcu, Osmanlı Devleti’nde Siyaseten Katl adlı kitabı)

Fatih Sultan Mehmet İsfendiyaroğlu ile olan bir gelişmeyi “ Fatih hadiseyi duyunca çok hiddetlenmiş ve tahkikata, incelemeye bile lüzum görmeden o köyün halkının öldürülmesini emretmişti. Yani 40 kadar Rum öldürtmüştü” ( TTK, Dr. Selahattin Tansel, Osmanlı Kaynakları, Dukas’ın eserlerini de kaynak gösteriyor)
3. Murat, “Kadınlara işkence yaparak büyüden kurtulacağına inanıyordu” (Naima Tarihi)

OSMANLI’DA PADİŞAHLARIN SAPKIN CİNSEL TERCİHLERİ

Bu başlıkta Osmanlı hanedanından gelme bazı padişahların cinsel tercihlerini ve davranışlarını göreceğiz.

Yavuz Sultan Selim, 1514 teki Çaldıran Seferi sırasında Şah İsmail’i savaş meydanında yendikten sonra, oralarda gördüğü 14-15 yaşında bir oğlan çocuğuna da diz çöküp ilanı-ı aşk etmiştir.

Fatih Sultan Mehmet, Patrik Natruras’tan oğlunu kendisine istemiştir

Osmanlı Padişahlarının olağandışı bu cinsel tercihleriyle ilgili kaynaklar,(Hammer ‘in kitabının 285. Sayfası, Alfanso De la Martin’in Osmanlı Tarihi kitabının 1.cilt 114.s., Reşat Ekrem Koçu’nun Osmanlı Padişahları eserinin 207.s, Çağatay Hoca’nın T.T.K yayınlarından çıkan kitabının 43.s, Rıza Zelyut ’un Osmanlıda Karşıt Düşünce ve İdam Edilenler kitabının 108.s, Erdoğan Aydın’ın Fatih ve Fetih adlı kitabında)
“Padişah yakınlarında bulunan ve iç sarayda çalışan içoğlanları, yakışıklı ve parlak gençlerden seçilir ve yüzleri peçe ile kapatılırdı“ ve bunu İslam hukukunda şu sözlerle meşrulaştırıyorlardı;

“Genç bir hoca veya terbiyeci, genç ve bıyığı bitmemiş çocuklarla fazla yalnız kalmasın. Zira nefis, insanları kötülüklere sevk edebilir. Hatta bu tür gençler yüzlerine peçe bile örtebilirler. Bu tür gençlere şabbemret denilir”.

Cevdet Paşa kendi ifadelerine dikkat buyurunuz:

“İstanbul’da bizim delikanlı sevgililerimiz vardı”
“Tanzimat sosyal hayatta birçok değişiklikler getirdi ve erkeğin yerini kadın aldı”
“Ve bazı kişiler bu huylarından vazgeçmediler, gizli, gizli erkek sevgilileriyle bir arada oldular.
Bunların en başında gelen Sadrazam Ali Paşa’ydı,” diyor. Hatta cümlesi şöyle geçiyor:

“Bu cihetle Ali Paşa’nın dairesi mesarifi şehriyye (yani aylık) üç dört bin altına vardı ve Ali nam çare bu delikanlısının mesarifi ( yani sevgilisinin masrafları ) efendiden bir ademin hanesini kibarane surette idare edebilirdi” diyor.

Padişahlar Cinsel ilişkide bulunmak için güzel oğlanları toplatıp hareme alıyorlardı(Osmanlı tarihi, Alphonse de Lamartine, Cilt 1, S:114)

Fatih sıkı bir oğlancıydı (Reşad Ekrem Koçu, Osmanlı padişahları, S:207-221)
4’üncü Murat’a annesi oğlan bulurdu (Reşad Ekrem Koçu, Osmanlı padişahları, S:207-221)Vezir Ahmet Paşa, padişahın özel hareminde bulunan ve cinsel ilişkide olduğu oğlanına âşık oldu diye öldürüldü ( St. Shaw, 1, S:203)
3’üncü Murat’ın 130 çocuğu vardı (Padişahın kadınları ve kızları, M. Çağatay Uluçay, Türk Tarih Kurumu Yayınları, S:43)
3.’üncü Murat’ın annesi bulabildiği kadar oğluna günde bir bakire kız veriyordu (Reşad Ekrem Koçu, Osmanlı padişahları, S:207-221)
3’üncü Murat, annesinin bulduğu iki cariye ile ilişkiye giremeyince, annesi büyü yapıldı sandı (Reşad Ekrem Koçu, Osmanlı padişahları, S:161-162)
Padişah 1’inci Ahmet beşikteki öz kızını sadrazamla evlendirdi (Osmanlı tarihi, Alphonse de Lamartine, Cilt 2, S:587)
Paşa İbrahim, kızını 4 yaşında evlendirdi (Padişahın kadınları ve kızları, M. Çağatay Uluçay, Türk Tarih Kurumu Yayınları, S:63)
Padişah 3. Ahmet 5 yaşındaki kızını sokakta görüp beğendiği daha sonra da sadrazam yaptığı Ali Paşa’ya verdi (Reşad Ekrem Koçu, Osmanlı padişahları, S:289)
Osmanlılar, Karaman kadınlarına tecavüz ettiler (Aşıkpaşaoğlu Tarihi, Aşıkpaşaoğlu, Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları, S:40)
Sultan 3’üncü Ahmet’in 700′den fazla cariyesi vardı (Reşad Ekrem Koçu, Osmanlı padişahları, S:244)
600 küsur yıl cihan devleti, şerri devleti olduklarını iddia eden Osmanlı hanedanının sapkınlıkları ortadadır.

OSMANLILARDA MÜZİK VE MUTFAK KÜLTÜRÜ

Osmanlı hanedanının Trük’lükten ne denli uzaklaştığını mutfak ve müzik kültürüne bakınca apaçık ortadadır.

Osmanlının mutfak kültürü orta Asya ’dan çok farklıdır. Osmanlıda zeytinyağlı yemeklerin neredeyse tamamı Bizans mutfağıdır. (M.Rauf İnan, Atatürk’ün Evrenselliği, Önder Kişiliği, Eğitimci Kişiliği ve Amaçları, Ankara, 1983, s.198.)

Türk musikisi, sanat müziği denilen şey Bizans müziğidir. Kullanılan enstrümanlar hemen, hemen aynıdır. Hatta “Musiki” kelimesi bile Yunancadır. (Ramsay’dan aktaran, Bernard Lewis, a.g.y., s.331.)

MUSTAFA KEMAL ATATÜRK VE OSMANLI

Türk aydınının durumuna gelince; çok az sayıda olsa da uyanma belirtileri başlamıştı. Bunlar arasında en önemlisi Ziya Gökalp adını taşıyor.

“Sorma bana oymağımı boyumu, Beş bin yıldır millet gibi yaşarım… Deme bana Oğuz, Kayı, Osmanlı, Türküm, bu ad her unvandan üstündür,”

Diye haykırıyordu.

Öte yandan, özgür düşüncenin olmadığı bir ortamda, kendi ulusal çıkarlarını savunma olanağından yoksun olan bir avuç kişi yurt dışında özgürlük arıyorlardı. Bu aydınlar, yurt özlemi ile ülkelerinden aldıkları yüz kızartıcı haberlerin ve kötü gelişmelerin ezikliği içindedirler.
Onlardan birisi, o günlerin koşullarını, şu duygusal satırlarla günümüze aktarmaktadır: “Bir mayıs sonu ya da bir haziran başı idi. Bağımsız fakat, bütün kalbiyle İttifak Devletlerinin zaferini kutlayan bir Avrupa şehrinde, başım eğik, gözlerim yaşlı dolaşıyorum. Yüreğim bir derin uçurum, kafam bir cehennemdir….

Gün geçmiyor ki, bir mağazada bir lokantada Türk olduğum anlaşılınca acı bir alay edilme veya ağır bir hakaretle karşılaşmayayım. …lakabımız ‘makak’tı. (bir çeşit şempanze maymun türü). … Gönül verdiğimiz genç kızlar Türklüğümüzü sezince bizden iğrenip kaçıyordu.

İşte, o şehrin bu cehennem atmosferi içinde, bir gün yılgın ve çekingen dolaşırken, gözlerim, ansızın, bir gazete satıcısının sergisinde, bir sürü gazete adı ve başlıkları arasında, iri harflerle dizilmiş şu satırlara ilişiverdi: ‘Bir Türk generali İtilaf kuvvetlerine karşı yeniden harbe hazırlanıyor.’ Titreyerek gazeteyi aldım. Yürürken okuyorum; “Mustafa Kemal Paşa isminde bir Türk Generali.”( Yakup Kadri Karaosmanoğlu, Atatürk, İstanbul, 1971, s.24, 25.)

İşte o Mustafa Kemal önce bölgesel sonra ulusal toplantılarla Türk’e Türklüğünü, dünyaya insanlığını anımsatacak uğraşısını başlatmadan önce geldiği İstanbul’dadır.

Atatürk de bir hatırasını şöyle anlatıyor:

”Orduya ilk katıldığım günlerde, bir Arap binbaşısının ‘Kavm-i Necip evladına sen nasıl kötü muamele yaparsın’ diye tokatladığı bir Anadolu çocuğunun iki damla gözyaşında Türklük şuuruna erdim. Onda gördüm ve kuvvetle duydum. Ondan sonra Türklük benim derin kaynağım, en derin övünç membaım oldu. Benim hayatta yegâne fahrim, servetim, Türklükten başka bir şey değildir.” (Türk ve Türklük, Türk Standartları Enstitüsü, s.19).

MUSTAFA KEMAL, Arap ihaneti ve uşaklığı Halifeliği kaldırarak egemenliği gerçek sahibine, Türk ulusa armağan etmiştir!

 

 

İzleyiciler

Blog Arşivi